Deze zomer stuur ik, samen met vriendin, de ZZR naar Corsica voor een motor- en stapvakantie alginder. Wij
zijn content met een tent, maar een JHB of hotelletje mag ook. Graag de do?s en don?ts van mensen die daar al
eens zijn gaan bollen & stappen. Mercidankuwel. ?t Was een M&T-www-forum-vraag zoals dertien in een dozijn. Niet zo gek veel later begonnen er tips binnen te druppelen over loslopende varkens en ferrymaatschappijen. Tussen die tips ook een antwoordje van Anita en Peter die op dat eigenste moment zelf een Corsica-trip aan het plannen waren en hun nog-op-te-doene ervaring aanboden, samen met wat literatuurtips en websites. Een maand of wat later, met een retourtje Corsica achter de rug, stond Anita bij ons aan de deur om de welbekende Guide du Routard en de achteraf zeer fel gesmaakte Guide du Motard (een motorreisgids van het eiland, met alle leuke wegeltjes, uitgestippelde dagtrips, pompstations, garages, ...) langs te brengen waarna we een halfuurtje over de Michelinkaart nr. 90 gebogen zaten met een glaasje ?t ��n of ?t ander. Al snel kregen Ruth en ik bevestiging over al die geel-groen gekleurde kronkeltjes op de kaart die het woord motorgasme spontaan in een mens doen opkomen... . .: Crossicanen Alom :.
Kwestie van de volgeladen Kawi en onze eigenste krent wat te
sparen, deden wij er ongeveer een maand later, gehuld in ons nemen-we-het-nu-wel-of-niet-mee regenpak, twee dagen
over om via Zwitserland richting Itali� te bollen. Na een eerste druilerige nacht op een klein campingkje aan het
Vierwoudstedenmeer, joeg de regen ons verder zuidwaarts richting Livorno. Aldaar werd ?s anderendaags de moto
vastgesjord op een amper gevuld exemplaar van de snelle overzetboten van de SNCM die de retourtjes Corsica
verzorgen. Snel wil zeggen dat we iets minder dan twee uurtjes later in Bastia weer uit de kont van het schip
rolden. We werden vergast op een nogal asociaal welkom op Corsica toen we op de D80, die de Cap Corse omgordt, op
zoek gingen naar onze camping: Koersicanen (of Crossicanen, je kiest maar) had ik ze gedoopt. Als je in je
spiegels een nummerplaat ontwaart met de letters 2A of 2B, heb je als toerist op Corsica de keuze tussen een
tandje terugschakelen en het gas erop of een vluchtstrookje bij een point-de-vue of je achterlicht wordt volledig
opgeknabbeld door een eilandbewoner in een heftig tuterend R4-tje dat de kustweg afraast alsof zijn/haar leven
ervan afhangt. Op ��n of andere manier zou dat zo wel eens kunnen zijn vrees ik. Voor onze eerste nacht op Corsica
parkeerden we de tent onder een kurkboom op een uiterst gezellige camping in Marine de Sisco langs de ooskust van
de Cap Corse.
.: Shit... :.
..., moeten we daarvoor nu zover gereden hebben?! klonk het, toen we de volgende ochtend gewekt
werden door het getokkel van regen op ons tentzeil en de verre grommels van een aankomend onweer. Op de camping
kwamen slaperige hoofden ��n voor ��n vanachter een tentflap geritst, allemaal met een gelijkaardige uitdrukking op
het gezicht. Uitslapen van de lange rit dan maar en wat geneus in de reisgidsen over wat we die voormiddag allemaal
gedaan zouden kunnen hebben. De gebruikelijke siesta was normaalgezien net aangebroken toen een hoopvolle blik op
wat blauwe lucht ons richting Bastia lokte. ?t Was echter alweer bij een gigantische plensbui dat we onder een
driftig lekkende terras-zonnetent met een verwarmende expresso op zoek gingen naar de weerberichten in een
haastig op de kop getikte krant. De gunstige voorspellingen voor de volgende dagen gaven weer moed om tussen de
buien door, met een paar heerlijke panini achter de kiezen een bezoek te brengen aan de Citadel van Bastia en
Terra Veccia, de oude stad. Zo rond zonsondergang gaf ik de ZZR noordwaards de sporen voor iets wat een toertje
rond de Cap had moeten worden, maar wat het nooit werd dankzij de natuurpracht die het tempo telkens weer drukte.
Op Corsica is het ?s zomers trouwens het verstandigst om v��r het middaguur of omstreeks zonsondergang te gaan
toeren, kwestie van niet teveel als een gesmolten camembert rond te tuffen. Voor de grap stuurde ik de motor via
een afdaling van een half uur naar het meest noordelijke punt van het eiland en parkeerde het ding ei-zo-na in het
zeewater voor het noordelijkste kiekje van de reis. Opvallend waren de heerlijke geuren van al het groen langs de
weg die op zo?n sundawn-trip met een verkoelende zeebries je helm binnenwaaien.
.: Kastanjeconfituur :.
De volgende ochtend ging het dan via St. Florent, langs de bloedhete, rotsachtige D�sert des Agriates naar
Ile-Rousse, waar we uiteindelijk terechtkwamen na een vergeefse zoektocht naar een camping � la ferme die
uiteindelijk niet meer bleek te bestaan. Noodgedwongen dan maar op ��n van de zovele mega-campings die Corsica rijk is,
voor een uiterst winderige nacht. ?s Anderendaags werd er een poging tot zonnebaden ondernomen, maar ?t had meer iets
weg van gezandstraald worden. ?t Water in voor een eindje zwemmen dan maar, en er terug uit, al was dat gemakkelijker
gezegd dan gedaan. Uit het water willen stappen maar niet mogen van het water, da?s akelig zo?n onderstroom, doe mij
maar een bocht die dichtknipt... . ?s Namiddags kachelden we dan, met de motor ontdaan van tent en koffers, richting Lama:
een bergdorpje zoals je ze enkel vindt op Corsica. Na oogenschijnlijk urenlang rijden op iets wat nog net een asfaltweg te
noemen valt, raak je plots verzeild in een prachtig bergdorpje in ?t midden van nergens. Mensen die uit het enige geopende
luikje van hun huis komen hangen en je nakijken tot je de straat uit bent, de oude dorpswijzen die je van onder kastanjelaar
op het kerkpleintje uitbundig bonjour wensen als kwam je er elke dag voorbij en dit alles overkoepeld door een staalblauwe
lucht. We haastten ons ?s anderendaags vantussen de staancaravans om onze weg verder te zetten richting Porto, na een ontbijt
van baguette met Corsicaanse kastanjeconfituur in de schaduw van de ZZR. We kozen weer een heerlijke kustwegel met zicht
op een postkaartblauwkleurige zee langs grillige bergwanden.
.: Zet u maar onder de Perziken :.
In Porto installeerden we ons op Camping Le Porto, een oude
fruitboomgaard die bestond uit terrassen tegen een bergwand op. De moto?s sliepen beneden onder de pruimelaars en wij zetten
ons tentje op onder de perziken. Aldaar waren we getuige van het ultieme motorreizen: twee groene LT?s waarvan ��n uitgerust
met een gesloten 2-persoons zijspan met daarin twee pagadders, een karrevracht gezelschapsspelletjes en een kudde knuffels.
Twee familietenten, een picknicktafel, een stapel luchtmatrassen die dankzij de nodige 12V aansluitingen moeiteloos werden
opgepompt, de modale Ford Transit zou er bleek van worden. En wij maar overtuigd zijn dat ons koppel 36l koffers al te vol
gestouwd waren... . Vanuit Porto kozen we op 14 juli voor een verkoelende dagtrip door de Gorges de Spelunca en het For�t
d?A�tone richting Barrage de Calacuccia. Tussenin eventjes een minuut stilte na de Marseillaise in Evisa. Langs de weg
onmetelijk groen dat hier en daar met mondjesmaat nog stukken zwartgeblakerd landschap aan het verroveren was. In het
stuwmeer spijtig genoeg natation interdite, maar in het klaterende bergriviertje dat de artificiele plas voedde mocht
er wel naar hartelust geplonsd worden, strippen die pakken en wij het water in ... . �s Avonds, terug in Porto, zakte
iedereen af naar ��n van de twee baaitjes die Porto rijk is, voor het vuurwerk ter gelegenheid van de nationale feestdag.
Spektakel verzekerd. Kleurrijk spetterend knalgeweld op muziek met als onverwachte top of the bill een aantal vuurpijlen
die hun ding wel deden maar vergeten waren daarv��r eerst de lucht in te fluiten. In no-time stond er een aanzienlijk
stukje uiterst brandbaar maquis, de typische begroeiing die nog jaarlijks de werkgelegenheid voorziet voor de overal aanwezige
sapeurs-pompiers, in lichterlaaiie.
.: Rood met witte stippels :.
Na de terrasfruitboomgaard van Porto mikte ik het voorwiel verder zuidwaarts
voor een fikse dagtrip langs de kust om even later in Ajaccio linksaf te slaan. Moest Ruth me onderweg niet even
ferm op de helm getikt hebben om mij uit mijn concentratie te halen, had ik niet eens een Les Calenches de Piana
opgemerkt. Rechtsomkeert voor enkele kiekjes van de merkwaardige rode rotsformaties langs de kust. Eens voorbij
Ajaccio kon het R-etje na de Z-jes zich weer even laten gelden op de perfect geasfalteerde en uiterst bochtige N193
die Napoleons geboortestad verbindt met het adelaarsnest van Corsica: Corte. Ongeveer halverwege tussen Ajaccio en
Corte besloten we om van het ene uiterste in het andere over te gaan en via de Col de Scalella naar ons doel van
die dag, Bastelica, te rijden. Ander uiterste omdat je deze col eigenlijk enkel deftig kan nemen met dingen die
op noppen rijden. Neergetuimeld gesteente, kapotgesprongen wegbedekking, wilde varkens, zoiets staat rood-wit
gestippeld aangegeven op de kaart, we waren gewaarschuwd. Wegens nog steeds zin om te rijden en het feit dat
Bastelica ons niet meteen aanstond, hielden we uiteindelijk halt in het minidorpje Tolla alwaar we weer zo?n
groene terrascamping vonden. Ditmaal bij een stuwmeer waar wel in gezwommen mocht worden. De Routard kloeg
over een tekort aan douches op deze camping, wel volgens mij hadden ze naast het meer gekeken waar ik elke ochtend
met veel plezier indook. Wegens geen zin om die avond de gamellen boven te halen, schoven we de voeten onder tafel
in het camping-restaurantje voor een lamskotelet, een kippevleugel en een roemer huiswijn.
.: Corsica Nostra :.
Vanuit Tolla ging het voor een dagje richting kust met een bezoek aan Ajaccio en Pointe de la Parata. Langs de D111,
Le Route des Sanguinaires namen we tijd om lustig te snorkelen en hielden we halt bij een majestueus kerkhof dat
qua proporties en gebouwen meer weg had van een soort dodendorp, adembenemend. Iets over halverwege de trip
belandden we daarna letterlijk en figuurlijk in het centrum van Corsica. Corte: waar Pascal Paoli, de Vader van
Corsica, vereeuwigd is in ��n van zijn zovele standbeelden, waar elk verkeersbord op z?n minst ��n lading hagel
te verduren kreeg en waar steevast de Franstalige plaatsnaamborden zijn overschilderd. Voor een noodzakelijke
kettingsmeerbeurt, trok ik vanuit Corte even de Gorges de Restonica in om de ketting warm te rijden. Ruthie,
morgen verhuizen we, zei ik toen ik even later toen ik terugkwam de zijstandaard uitklapte voor de tent. In de
gorge had ik namelijk een heerlijke kampeerplek ontdekt en was het niet die mooiere camping geweest, dan was het
op z?n minst toch het onbedaarlijk gesnurk van onze schuin-overbuur dat ons verjoeg van de camping met zicht op de
citadel van Corte. Een staptocht van ?t eind van de gorge naar enkele hogergelegen bergmeren werd ons de volgende
dag resoluut verhinderd door enkele vette wolken die zich over de bergkam hadden gedrapeerd. Nog even twijfelden we
bij het startpunt van het pad, maar dikke wolken en bergwandelingen, daar begonnen we liever niet aan. Het Mus�e
de la Corse in de citadel dan maar voor een middagje geschiedenis met vanop de belv�d�re een prachtig zicht op de
steeds donkderder samenpakkende wolken die dreigend de bergwand afkropen.Vieruurtje op z?n Corsicaans met Beignets
au Brocciu (spreek uit: broodsj, een lokale, zachte kaassoort) en daarna op ?t gemakje tentwaarts.
.: Mud Out in Mijn Onderbroek :.
De rust die we langs de bruisende Restonica onder de zachtwiegende naaldbomen gevonden dachten te hebben werd �s
avonds, op z?n zachtst gezegd, verstoord door een bulderend onweer. Ons tentje hield het prachtig, maar aan het
tumult op de rest van de camping te horen was dat niet voor iedereen zo. Enkele kampeerders die een fee�riek plekje
op de rotsige oever hadden gevonden, werden onverbiddelijk hogerop gejaagd door de Restonica die steeds meer
bergwater te slikken kreeg en een groep fietsende Noorderburen stond gewapend met schop en zuidwester hun
tentendorpje van de nodige greppels te voorzien. Toen ik de zaklamp op de douchende ZZR mikte ook bij ons even
paniek toen bleek dat het paadje waar ie op stond geparkeerd eigenlijk een natuurlijke waterafloop bleek te zijn
die al aardig wat beek-proporties had aangenomen. Het plankje dat de zijstandaard voor doorzakken behoedde was
ondertussen al onder de waterlijn terechtgekomen. In mijn onderbroek onder gebliksem en gedonder de fiets met een
flinke mud-out voor de veiligheid dan maar twee meter hoger gaan parkeren.
.: Assiette du P�cheur :.
Vanuit Corte reden we het einde van onze vakantie tegemoet, terug richting Marine de Sisco bij Bastia van waaruit
we weer richting Itali� zouden varen. Op onze laatste dag maakten we nog het stukje Cap Corse goed dat we in het
gemist hadden. Een toertje met een stop in het gekke dorpje Nonza met een leeg en grijs strand dat zelfs op de
mooiste zomerdagen volledig verlaten is, je zou voor minder: heel het strand is bedekt met een asbestlaag afkomstig
van een eind verderop langs de kust. Als afsluiter reserveerden we een tafel in een visrestaurantje aan het
haventje van het pittoreske dorpje Erbulanga. Assiette du P�cheur, de vangst van de dag met een pittig Corsicaans
wijntje bij zonsondergang. Om duimen en vingers bij af te likken, ?t moet niet altijd gamellenvooer zijn niewaar.
Het glaasje ?t ��n of ?t ander werd, toen we alweer enkele dagen terug thuis waren, over gedaan in de tuin bij
Peter en Anita. De foto?s werden bovengehaald en er werd lustig nagekeuveld over het motorparadijs, niet eens zo
ver hier vandaan. 
Terug naar af
