|
.: Baikalskaia :. Varen in Siberi�. Met het RCMG op het Baikalmeer |
|
.: From Russia With Love :. In juli '99 vertrokken we met drie mensen van het Renard Centre of Marine Geology naar Siberi� voor seismisch onderzoek op het Baikalmeer. Dit is mijn persoonlijk verhaal, voor iedereen die geen kaartje kreeg. Ik heb bewust de technische details van heel het gebeuren een beetje achterwege gelaten waardoor het wetenschappelijke karakter van deze campagne misschien een beetje verdoezeld werd, maar niet vergeten, en geloof me, het cruise report is echt het laatste wat je van een campagne wilt "lezen". With love, from Russia, Wim
.: Veel goesting vanuit Tokio :. Vanmorgen ben ik met de allergrootste tegenzin de trein opgestrompeld met een rugzak vol teveel van het ene en te weinig van het andere, niet dat me dat veel kon schelen, want hetgeen me vannacht eerder heeft wakkergehouden, was het materiaal dat ik heb opgestuurd naar Novosibirsk. Op "mijn eerste campagne", een dikke week op het meer van Geneve, was ik simpelweg de ontvanger van de Seistec vergeten. Zowat het allerbelangrijkste wat we die komende week nodighadden. Een telefoontje naar collega Koen op het thuisfront, een koerier van DHL en het zaakje was terplekke na een dag of anderhalf. Deze keer zal er in ieder geval geen sprake zijn van spullen die ons eventjes Brussel-Moscouw-Irkutsk-Listvyanka achterna komen gefietst. 'k Weet amper nog wat, laat staan waar, ik mijn spullen in mijn eigen rugzak heb gestopt, en de kisten met alle apparatuur werden al enkele weken geleden verstuurd, je kan je dus het gevoel van onzekerheid voorstellen dat mij nu overvalt. Rond een stuk of half ��n vannacht, ben ik nog even uit mijn bed gekropen om de packlist te checken, maar alles leek OK. Weinig slaap, zenuwen en al wat daarbij komt kijken, hadden in ieder geval gezorgd voor een slecht humeur van hier tot Tokio, en de "goesting" om te gaan, kon je daar ook gaan zoeken. Vanmorgen kon mij de hele zwik met Baikalmeer en al dus compleet gestolen worden. Iedereen die vorige week de nodige "amai's", "whaa-tofs", en weet ik nog welke andere uitspraken van positieve verwondering op mij afstuurde, kreeg min of meer een doodgewoon "bwoh-jaa 't zal wel meevallen zeker" als antwoord. Net als een slechte generale repetitie een grandioze premiere voorspelt, hoop ik dat dit gevoel een goede campagne voorspelt...
.: Gecrasht In Krasnoyarsk :. 
Terplekke in Irkutsk. Eindelijk. De vlucht Moscouw-Irkutsk, die normaalgezien een vijftal uren geduurd
zou moeten hebben, werd door de piloot, voor de gelegenheid een Rus vermits we van Sabena op Aeroflot
waren overgeschakeld, abrupt na ongeveer vier uur afgebroken. "Ze weider ien Ierkoetsk is not sjoetebel
for eirpleen toe lend, ze paailet as diesaaided toe land in Krasnoyarsk. Wie apologaais for ze kaast
inkonvieniejens". Zogezegd zogedaan en na een vlucht door de nacht opgeplooid gezeten te hebben in een
krakkemikkige zetel met nul centimeter beenruimte, links van mij een corpulent, heerlijk lijfgeurend en
snurkend Russisch vrouwmens, rechts Professor Tist met wie ik een discussie had over de draaizin van de
Aarde en vlak voor mij een Duitser die met alle wil van de wereld zijn rugleuning tegen de wil van mijn
knieen in, achteruit wilde klappen, zette de piloot zijn Aeroflotkist aan de grond in Krasnoyarsk. We
werden "overgeladen" in een oude vrachtwagen met ramen en werden naar het rechthoekige luchthavengebouw
getransporteerd. Aan de ingang links een grote Pepsistand, rechts een Coca-Cola stand. Blauw of rood,
dilemma op een Russische luchthaven om drie uur 's nachts. Wegens overbevolking bij Coca-Cola, zijn we dan
maar de slapende juffrouw aan de Pepsitoog gaan wekken en bestelden een Pepsi en een paar biertjes. De
Pepsi kwam, jawel, in een Coca-Cola beker. Image is nothing, thirst is everything dus zonder al teveel
scrupules werd de 0.6L-fles, Russische soldaat gemaakt. De oorzaak van deze tussenstop was mist in Irkutsk,
die zou rond de late voormiddag verdwenen moeten zijn, dus we zaten daar nog wel eventjes. Een uur of acht
hebben we daar rondgehangen, beetje hier beetje daar, beetje binnen, beetje buiten, beetje in de bar, beetje
in de vip-bar, beetje wakker, beetje slapen, meteen werd me op het hart gedrukt dat een uiterst groot deel
van de tijd die je spendeert aan een verblijf in Rusland bestaat uit de deugdelijke kunst van het wachten.
Bij elke Russische versie van de aandachts-ding dong, was het oren spitsen voor het woordje "Irkutsk" maar
telkens ging het over Moscouw of Vladivostok. De volgende informatie over de vlucht naar Irkutsk bleek na een
blik op de flapperende bordjes om 8.10 te komen. Na een tijdje werd dat info om 9.15, na nog een tijdje werd
dat plots vertrekken om 9.15. Een Tupolev vol mensen moest dus plots door dat ene deurgat, en als ik zeg deurgat
dan spreek ik over de maat van deur die er in een gemiddeld huis de gang met het toilet verbindt, waar bij de
weg nog eens een andere vlucht door moest ook. De meneer aan de toog vlak achter dat deurgat kreeg na een
half uurtje door waar hij mee bezig was en gebood prompt een madam om de mensen van die andere vlucht
voorrang te geven. Nu moet je weten dat men in Rusland niet in rij aanschuift, maar op een heel natuurlijke
manier lekker met z'n allen tegelijk bij het doel probeert te komen, eerst komt eerst maalt. Hilariteit
en gedrum alom met even later de opluchting als op de monitor de andere vlucht verdwijnt... om plaats
te maken voor een nieuwe andere vlucht, die weer van een madam, maar nu een andere, ook voorrang kreeg.
Pakweg weer een half uurtje later was het dan aan ons en werd er voor de zoveelste keer nog maar eens met
paspoorten, tickets en stempels gegoocheld en ging de handbagage weer maar eens door de scanner. Terug
met z'n allen die vrachtwagen in en even later de Tupolev op. Een luttel uurtje later werden we in Irkutsk
opgewacht door Julia. Een zesendertigtalige vrouw die ons vriendelijk naar de luggage-recovery bracht
(mijn rugzak had wonderwel minder schade opgelopen aan de Aeroflotvlucht dan aan de Sabenavlucht) en daarna
naar een gammel grijs busje dat ons richting "gastenitza" hobbelde alwaar zij alle formaliteiten netjes
voor ons deed en vertaalde. In het vreselijk broeierige cafetaria, een kot versierd met symmetrisch houtsnijwerk
en een stuk of zes tafels, aten we uiterst lekkere soep en iets wat een schijf gemalen vlees voorstelde
met een kwak puree. Tussen haakjes, hier eet men met vork en lepel. De prijs van deze maaltijd werd berekend
op een telraam en daarna ingetikt op de kassa die dan voor het recutje moest zorgen. Where do you want to
go today?
.: Afbladder Badkamer :. 
Triestig, dat is het enige woord dat ik voorlopig kan vinden voor de omgeving hier. Onkruid, Lada's respectievelijk
Volga's en beton. De mensen wonen hier in grijze kippenhokken met op het dak een wildgroei van antennes en
schoorstenen. De lokale jeugd speelt zich hier ofwel een kramp in de duimen op een van de vier Sega spelcomputers
in het al even locale caf�, of poot zich neer op een bankje met een paar flessen bier. In dat Sega-caf� is Grote
Wim eventjes achterom de toog gewandeld om drie ijsjes aan te duiden zodat we toch iets hadden om naar te
kijken en op te knabbelen tijdens een avondwandelingetje. We waren nog maar net buiten of een zwarte hond met een
duidelijk gebruiken poot kreeg ons, waarschijnlijk eerder onze ijsjes, in de smiezen en zette mankend en smakkend de
achtervolging in. Ik heb hem dan maar het laatste beetje van mijn ijsje toegeworpen. Op dit moment zit ik na te
sudderen in mijn eigen zweet in een kamer die er zeer luxueus uitziet en die ik deel met Joerg, de Duitse
geofysicus die ons vergezelt. Elk een bed met twee meter tussen, een heuse barkast, een glazen salontafel, een
driezit, twee eenzitters, een ijskast, nog een barkast, een badkamer met ligbad, wastafel, toilet en bidet. Jaja
alles erop en eraan, en met een westerse verbeelding lijkt dat allemaal zeer veel op een multisterren hotelkamer,
maar geloof me dat elk van de opgenoemde dingen niet meer dan een fikse niesbui nodig heeft om doormekaar te
zakken, dat alles in de badkamer toch wel ergens een bruine streep heeft staan, en dat alles een muffe, klamme,
afbladderdende indruk nalaat. 'k Ben op dit moment nog steeds aan het overwegen of ik al dan niet een douche zal
pakken, omdat ik er gewoonweg niet zeker van ben of ik er properder uitkom dan ik erin ga. Al het materiaal blijkt
een dag vroeger aan te komen dus morgen zaterdag in plaats van zondag, zo wisten Grote Wim en Professor Tist te
vertellen na hun bezoek aan het Limnologisch instituut vandaag, terwijl Joerg en ik even uitbliezen in onze zonet
beschreven kamer. Morgen gaan we dus, als alles meezit, aan boord van de Vereshagin.
.: Ladambulance :. 
Diepe, voldoening uitsralende zucht. Net even een uiterst frisse, doe maar ijskoude ('n Jagermeisster m'neer ?!),
duik in het Baikalmeer genomen, daarna een heerlijk kop hete thee. Welja, normaalgezien krijg ik dat goedje niet
binnen, maar hier is het echt lekker, en eigenlijk had Grote Wim mij honderd roebel verwed voor een duik in het
meer, maar de voldoening en het genot achteraf waren afdoende. Vannacht werden we wonderwel nog gewekt door
telefoongerinkel in onze kamer. 't Bleek een Duitser te zijn en hoewel ik kompleet slaapdronken was, verstond ik
perfect waar ie het over had. Hij had blijkbaar gewoon naar de gastenitza gebeld met de vraag of er toevallig
Duitsers in huis waren. Aangezien Joerg ook op de kamer sliep, verbond de receptie gewoon door met onze kamer. Hij
vroeg beleefd of wij misschien enkele brieven van hem mee terug naar Europa wilden nemen om ze aldaar te posten.
Ik kan me niet meer herinneren in welke taal ik hem vertelde dat ie dat maar met Joerg moest regelen die promt uit
z'n bed naar de telefoon strompelde en het zaakje werd geregeld. Ze zouden elkaar later ontmoeten in de luchthaven
als Joerg zou terugkeren. Vanmorgen wachtten we dan eerst nog op Nadia die ons transport naar Listvyanka zou
regelen, dat wachten werd tijdens het ontbijt, een homp brood en een blokje rubberkaas uit de "dorpswinkel",
opgeluisterd door Joerg die met het spiksplinternieuwe Swiss Army Knife van Professor Tist tijdens een poging om
een stukje kaas af te snijden, een flinke gap in zijn duim wist te versieren. Aan het "spoor" op het mes ging het
zowat een halve centimeter diep. De EHBO-kit die ik meesleur was dus de eerste keer van dienst. Nadia arriveerde
even later met een lading Japanners die onze plaaten in het gasthuis overnamen. Haar man en zijzelf brachten Joerg
naar het ziekenhuis om zijn zorgwekkende duim even te laten bekijken. Het wachten werd begroot op een halve dag.
Grote Wim maakte een praatje met de Duitser die eerder deze morgen in de inkomhal, samen met de soldaat van dienst
(die hier blijkbaar in elk openbaar gebouw aanwezig zijn) aan een eigenaardig ding met een wiel aan het sleutelen
was geweest. Toen ie later ook een fiets uit zijn kamer rolde werd het zaakje duidelijk. Die kerel was met zijn
fiets met aanhangwagen onderweg naar China en wou daarna doorsteken naar Australie. Ondertussen arriveerde Oleg die
de chauffeur van ons busje duidelijk maakte om met ons even naar de markt te rijden om wat inkopen te doen. Het
begrip markt aldaar, bestaat uit een lange muur waarop
de mensen hun persoonlijk gekweekte spulletjes op een vel
krantenpapier en soms in een stalletje tekoop aanbieden, af en toe met het blad kool op het hoofd tegen de zon.
Het begon ondertussen namelijk al aardig warm te worden. Enkele kilo's appels en sinaasappels werden de onzen.
Het bekende "mag het iets meer zijn ?" bezigt men hier door een kilo appels af te wegen en te laten betalen,
waarna er een paar appels extra de zak ingaan. In een winkeltje verderop kochten we twee derde van de voorraad
oploskoffie op. De winkeltjes hier zijn trouwens telkens vreselijk broeierige lokaaltjes, met vanalles en nogwat
op schapjes tegen de muur, een beboterd blok beton in het midden en je hebt kunst. De cafeetjes, zien er telkens
uit als goed geaccommodeerde scoutslocalen. Busje terug richting gasthuis en enkele minuten later arriveerde de
groene Lada met Joerg alreeds. Een vreselijk bebloede klomp gaasverband prijkte nu rond zijn duim, en prompt werd
de EHBO-kit terug aangesproken. Andrei wist ons te vertellen dat alle materiaal ook al aan boord was, dus dat zou
al in orde zijn. Niet te vroeg victorie gekraaid, want toen we na een uurtje rijden, met een tussenstop aan enkele
ingemetselde tankwagens zonder banden die dienst doen als tankstation, arriveerden in Listvyanka, was er een tsjoet
tsjoet problem: "ship is not hier". Inderdaad, geen Vereshagin te bespeuren. Na eventjes navragen, bleek dat ie
even "terug" was gevaren voor een oliewissel of iets dergelijks. Ondertussen was het etenstijd geworden dus gingen
we voor een hap in het caf� bij de haven. De laatste lepel was nog niet binnen of daar stoomde de Vereshagin al
binnen. Een schip waar er een stuk of duizend lagen verf over de roest gelegd zijn, maar de laatste laag was
recentelijk gelegd, dus dat zag er wel goed uit. Onderweg werd er even halt gehouden aan een souvenirkraampje
waar we de hele voorrad sleutelhangertjes met een charoeietsteentjes opkochten. Een kleine rondleiding aan boord
van de Vershagin toonde onderandere de slaapvertrekken, muffe kotjes van drie op twee met een stapelbed, twee nog
muffere kastjes en een tafel met een bankje alwaarop ik op dit eigenste moment dit stukje aan het tikken ben, al
bij al valt het nog mee. Ik ben wel benieuwd hoe het er hier gaat uitzien als we met wee dit hok betrekken. De
avond werd in stijl afgesloten door oud-Russische en Latijns-Amerikaanse gitaarmuziek door een kerel die ons
vanmiddag zijn repertoire had aangeboden aan honderd Roebel voor drie kwartiertjes muziek. Terwijl hij naar mijn
mening toch wel best te smaken muziek ten berde bracht. Roffelde er een prachtig bliksemend onweer op de
achtergrond over het meer onze richting uit. Het was ook dat onweer dat ons uiteindelijk naarbinnen joeg. Ik begin
er zin in te krijgen.
.: Scheefgetankt :. 
Het geduld om te wachten tot mijn balpen had geschreven wat ik in mijn hoofd had begon mij een beetje te ontbreken.
Vandaar dat ik sinds gisteren begonnen ben met de gecomputeriseerde versie van dit dagboek. Bij deze liggen er een
werkloos schriftje en een pen op mijn tafeltje. Vanavond begonnen we met z'n allen te wachten op de vrachtwagen met
de rest van de brandstof voor het schip (op dit moment zijn enkel de tanks aan bakboord gevuld, we hangen nogal
scheef nu), die toch niet zou komen (mozjet bit da, mozjet bit njet, mozjet bit dosjt mozjet bit snjeg. Tsjoettsjoet
problem, mozjet bit zaftra oftewel maybe yes maybe no, maybe rain maybe snow, only small problem maybe truck come
tomorrow). Dus voor de tweede keer heb ik de "Fieldpac", onze draagbare computer, van de laboruimte naar mijn
kajuit gezeuld en heb ik er een plaatje van PortisHEAD ingeschoven. Lekker gezellig dus, snel tikken met muziekje
op de achtergrond. Voorlopig heb ik nog een private kajuit, maar vanaf morgen zal ik ze moeten delen met Kristof,
een thesisstudent die ons zal vergezellen tijdens deze campgane. Vanmorgen hadden we spaghettipap als ontbijt.
Recept: suiker, water, melk, spaghetti, hoeveelheden naar gemiddelde smaak en eetlust van de bemannign schatten,
bijeenkieperen in een wastijl. Wastijl op kookfornuis plaatsen, laten koken tot bemanning komt eten. En geloof me,
't is nog lekker ook! Het zware werk vandaag bestond eruit om alle apparatuur te installeren en een beetje te
testen. Spijtig genoeg werkt alles, hopelijk voorlopig. Niet echt veel om handen dus. Uit interesse en toegegeven
ook een klein beetje uit verveling, ben ik dan de laboruimte van Joerg binnengewandeld en kreeg ik uitleg over de
apparatuur die hij meebracht vanuit Duitsland. Hoofdzakelijk vijf OBH's (Ocean Bottom Hydrophones), grote gele
ballonnen waar meetapparatuur onder hangt. Die dingen worden overboord gekieperd en zakken naar de bodem alwaar
ze ongeveer 24 uur blijven om metingen te doen, daarna worden ze terug bovengehaald. De drijvers van die dingen
zijn berekend op zout water, dus hing het nog van een test af om te controleren of ze dat ook zouden doen in zoet
water. Spijtig genoeg doen ze dat wel, dus dat was ook vrij snel afgelopen.
's Middags hadden we kip met rijst.
Uit pure verveling ben ik daarna maar gaan middagdutten tot half vijf ofzo, lang leve de jetlag. Het gerommel met
de brandstofslangen wekte me, tijd om boven een brandstofluchtje te gaan scheppen dus. Grote Wim stond met een
werkloos sigaartje in zijn mond in het labo te wachten tot de trucks leeg waren gegoten in de tanks.
Geen "tied voor 'n pafke" dus, zoals hij dat noemt. Uit mijn geschrijf blijkt het misschien niet zo, maar daarna pas
deden we de drijftest met de OBH's en haalden we zakken met stenen aan boord die als gewicht zullen gaan dienen om
de dingen initieel op de bodem te krijgen (daarna worden ze telegeleid losgekoppeld van de bodem en zouden ze terug
boven moeten komen drijven). Nog eventjes lopen gapen op het geknutsel met de Russische airguns (persluchtknallers),
mij de baard uit de keel geschrokken toen ze de compressoren startten (tweehonderd Harley-Davidsons met free pipes
waren er nix tegen) en weer gaan eten, spaghetti. Elke dag is het naar het schijnt uitkijken naar de evening tea.
Een paar kopjes thee met wakke koekjes waar je een kwakje confituur (dzjem) op knikkert, echt heel lekker. Van het
tiental Russen die hier rondlopen, zijn er twee die een klein mondje Engels kunnen, er zit voor ons dus niets
anders op dan aan tafel een nog kleiner mondje Russisch te leren. Spasjieba, danku, pazjalsta alsjeblieft, priadnav
apetita, smakelijk, en we zitten nog maar aan dag drie, tegen dag X naar het einde toe zouden we ons toch al een
beetje verstaanbaar moeten kunnen maken. Gelukkig is er Professor Tist die voor ons een relatief grote mond
Russisch spreekt, en heb ik het boekje "Russisch voor op vakantie" van mijn collega Koen. Op het toilet maak ik
telkens een beetje tijd om enkele woordjes te studeren. Probleem is wel dat het vrij moeilijk is om woorden in te
studeren die je enkel enkel fonetisch kunt onthouden. Dat studeertoilet staat bij de weg in een vreselijk klein hok
met een deur die naar binnen opendraait, ik kan er met mijn meter iets meer dan tachtig met moeite in rechtstaan en
het gebruikte papier, van de rol of van het vakblad "Kommunist" naar keuze, gaat in een papiermandje naast de pot,
met alle natuurlijke geuren vandien. De accomodatie is dus niet veel slechter dan die van een gemiddelde
trektocht-met-de-tent, mij hoor je dus nog steeds niet klagen. Vandaag zijn we ook overvallen door het "na
zonneschijn komt regen"-effekt, want de dag was vandaag grijs en miezerig. Daarbij werd ons nog gemeld dat ze hier
net een hittegolf achter de rug hebben, we hangen er waarschijnlijk dus aan voor een paar dagen.
.: Brokkepap :. 
Brokkepap vanmorgen, het oog wil niet altijd wat is hier het devies en uiteindelijk smaakt dat allemaal lekker
door, als je maar honger hebt en een beetje moeite doet. Weet ik veel wie had vandaag een vrolijke zwerm dokters
en verpleegsters in hippe Nike-uniformen uitgenodigd voor een barbeque. Die mensen zouden pas aankomen rond een
uur of tien, even tijd voor een wandelingetje dus. Gewapend met de Canon zijn we een eindje gaan wandelen naar het
dorp hier vlakbij bestaande uit een chaos van houten huisjes en moestuintjes, met ergens in het midden een kerkje,
ons doel. Niet verkeerd begrijpen hoor die "chaos". 't Heeft allemaal iets artistieks en straalt een enorme rust
uit. Geen lawaaierige auto's, geen schreewende kleuren. Gewoon groen of blauw geverfde houten huisjes en huizen
met een zo groot mogelijke moestuin. Kerkje gezien, kiekjes genomen en wij terug. Barbeque op z'n Russisch,
ingredienten: Twee kartonnen dozen vodka, een paar kilo appels en augurken, vlees, spiesen, taart en uiteraard de
vrolijke zwerm dokters en verpleegsters in Nike uniform. Men neme de Vereshagin en stoomt zuidwaards het meer op
naar een plekje in the middle of nowhere waar een gammele steiger te vinden is. Geen anker, geen pendelsloep,
gewoon full speed aHEAD de schuit de oever oprammen, welgemikt naast de steiger, en als ik zeg welgemikt, dan wil
dat zeggen op enkele cm ernaast. In den beginne wordt alles in een relatief vrolijke (vodkaatje of twee-drie) bui
aan wal gebracht, paar blokjes hout in de fik en iedereen uit de kleren op een zwemoutfit na en hoppekee het meer
in. Het was een spreekwoordelijke lust voor het oog om vooral de dames bezig te zien. Zonder ook maar enige
verlegenheid wegens een eventueel gebrek aan gelijkenis met het huppelende drilpuddingen met een fles vodka of een
watermeloen in de hand op het keienstrand westerse ideaalbeeld van een vrouw (Nike-uniform is genoeg) stonden er in
een mum van tijd een handjevol rond te dartelen. Dit zijn pas mensen die zich amuseren. Niet bekijken of bekeken
worden, gewoon de vlam in de pijp en fuiven maar. In eerste instantie had het RCMG-team niet echt de intentie om
van het schip te gaan, ikzelf ben met de camera in de rugzak overboordgeklauterd, voorbedacht om helemaal bovenop
de heuvels aan het meer te geraken. In 't begin viel dat allemaal goed mee. Kiezelstrandje opgewandeld en een
eindje de spoorweg op. Die spoorweg, zo bleek achteraf, is een overblijfsel van de oude transsiberische express die
ooit langs het meer liep, maar er nu met een grote boog omheendendert. Het opwandelen van die "heuvels" bleek
achteraf deftig tegen te vallen wegens vreselijk stijl en glad. Bij elke stap die je zet stijgt er voor je neus ook
een heel eskader insekten op, de ene al wat groter dan de andere. Er was een "type" dat me bijna twee keer de
dieperik injoeg door met een vreselijk geklepper de lucht in te stuiven. Je ziet ze totaal niet wegens perfecte
schutkleuren, maar als ze vliegen tonen ze een fluopaars achterlijf. Na een half uurtje en niet eens halfweg de
heuvel op, keek ik om en de Vereshagin had al niet meer dan de grootte van een uit de kluiten gewassen micro
machine. Ik gaf dan ook maar de brui aan het klimmen en kiekte de omgeving die op z'n minst gezegd adembenemend
was. De zon op de groene heuvels met berkebomen en kleurige bloemen hier en daar. Het schijnbaar eindeloos grote
meer dat samen met de zachtgrillige heuvels verdwijnt in de mist op de achtergrond. Toen ik de flora in het oog
kreeg, herinnerde ik me dat mijn broer Tom me had gevraagd om enkele planten mee te brengen. Alles beter dan zo'n
glazen halve bol met van die schudsneeuw erin dus met enige kans om mijn nek te breken ben ik dan enkele rotsen
opgeklauterd op zoek naar bloemen en planten die ik zo op het eerste zicht niet echt kon thuisbrengen. Na een
tijdje plukken in een oneindig geruis, gezoem en getjirp van krekels, sprinkhanen, bijen en weet ik wat nog
allemaal, begon het gelach en gebrul van beneden de overhand te nemen. Tijd voor de afdaling dus. De beachparty
was al aardig op dreef aan het komen dus in zeven uiterst voorzichtige haasten heb ik de bloemen tussen velletjes
WC-papier in het cruise report van Geomar dat Joerg me enkele weken geleden opstuurde, gestopt en het boek onder
een van onze kisten als geimproviseerde pers gelegd. Ondertussen was de zon er al stevig aan het doorkomen, na
regen komt dan ook weer zonneschijn, u weet wel, en werd er ook al rustig rondgeploeterd in het meer. Zwembroek
aan, handdoek in de nek en even later zonder die laatste het meer in. Zaaaaalig. Ijskoud water, niets dan groene
heuvels rondomrond en de geur van versgebraden vlees in de lucht. Tien minuten later ben ik dan het min of meer
engels brabbelende groepje waar ondertussen Grote Wim, Professor Tist en Joerg waren aanbeland, gaan vervoegen.
Nog voor ik ook maar deftig op de grond zat, kreeg ik al een plastic bekertje, voor de helft gevuld met vodka,
en een spies vlees voor mijn neus, die ik dan ook zonder veel morren tot de mijne maakte. Ondertussen werd het
volkje vorlijker en vrolijker, sommigen onder hen waren al duidelijk het noorden kwijt, samen met het oosten,
het zuiden en het westen en, zeker weten, boven en onder ook. De zon bleef gestaag klimmen en de namiddag werd
verder gevuld met eten, drinken, zwemmen en de conversaties van het nog steeds vrolijker wordend volkje zonder
Nike-uniformen. Na een tijdje zat ik te keuvelen met Grote Wim toen we bezoek kregen van Nicolai. Na ongeveer drie
kwartier gebarentaal, heen en weer geblader in het russisch-voor-op-vakantie boekje van Koen, kwamen we te weten
dat ie dus Nicolai hette, zeventien was en leerde voor chauffeur. Op zo'n momenten voel ik me pas echt ver van
huis, maar het went. Ik herinner me trouwens ook de "yuck-gedachte" bij mijn eerste voet aan boord, maar
ondertussen zijn we dat ook al gewoon geworden, het bruine laagje dat over alles schijnt te zitten, zie ik al
niet meer. Zonet sprak ik trouwens ook even met mijn ondertussen gearriveerde kajuitgenoot Kristof, over de
properheid van dit land en de conclusie was, dat alles er wel vuil uitziet, maar uiteindelijk wel echt proper is.
Zo herinnerde ik me plots tijdens het gesprek dat er in al die tijd dat we rondhingen op de luchthaven van
Krasnoyarsk er konstant iemand rondliep met stoffer en blik.
"Al die tijd" was van twee uur 's nachts tot negen
uur vijftien 's morgens. Rond een uur of zes werd de aftocht van de barbeque geblazen, en alles en iedereen werd
terug aan boord gekieperd, gewaggeld en gedragen, maar dat mocht de feestvreugde niet temperen, in tegendeel, de
verbroedering met anesthesisten en neurochirurgen kon beginnen. "Wwwchot iz joer neem booi?" "Wim" "VVVViem?" "Da, Wim" "Biejoeeetiefoel neem, chier, trink trink" glup vodka nummer vier naarbinnen "Chaaw oold aahr joe" "23" "sweintie srie, goeed goeed, hier trink trink" glup vodka nummer vijf naarbinnen En als een Rus alle windrichtingen kwijt is, begint ie zijn en in mijn geval drie maal haar, levensverhaal aan je kwijt te spelen, zonder dat je er ook maar een woord van verstaat, tenzij er iets belangrijks gezegd wordt, want daar moet uiteraard op gedronken worden. Voor eventjes vluchtte het Duits-Belgische team de mess in voor een kopje thee terwijl we huiswaarts stoomden, correctie, daverden. Op volle snelheid is't niet zo evident om je kopje voor je neus op tafel te zetten, ok, dat neerzetten lukt wel, maar na enkele seconden staat het gewoon voor iemand anders' neus. Na de beleefdheidsfootootjes volgde er een innig en ontroerend afscheid. Tijd om terug een vorm van "aan de slag gaan" voor de dag te brengen dus installeerden we de GPS-installatie. De afspraak was dat er nog een GPS aan boord zou zijn, maar bij navraag enkele dagen geleden was dat uiteraard niet zo. Het viertal dat ons zou komen vervoegen is gisteren nog optijd bereikt kunnen worden om een GPS van het instituut mee te nemen. De data-output van dat ding zag er uiteraard ook niet uit zoals wij dat gewoon zijn, dus de verbinding met onze computer zou nog niet voor direct zijn. 
Na een beetje heen-en-weer-gepruts met krokodilleklemmetjes, eindjes
koperdraad en een soldeerbout, slaagden we er toch relatief snel in om de navigatiegegevens van de GPS naar de
computer te sturen. Zaak opgelost. Volledig oververhit door de zon, kreeg ik plots een vreselijke drang naar een
volgende duik in het meer. Net toen ik op de rand van het schip stond om aan bakboord de daad bij het woord te
voegen, merkte ik dat er vanop het schip iets richting oever werd gebruld en dat iedereen zich als een hazewind
uit het meer repte. Half uit evenwicht kreeg ik gelukkig nog een waarschuwing van Grote Wim die me diets maakte dat
de watergun zou getest worden. De bemanning had dan toch de copies van de oude Junker compressoren aan de praat
gekregen, en na enkele dagen knutselen waren blijkbaar ook de guns in orde gekomen. Het godganse schip maakte een
sprong toen ze de watergun (een paar liter aan een paar honderd bar) "afschoten", en nog eens en nog eens. Tegen
de tijd de zwempartij die op de tests volgde was afgelopen en Kristof en ik naar onze kajuit terugkeerden, bleek
er 't een en 't ander naar beneden gekomen te zijn, vooral het plafond. Met zijn geologenhamer timmerde Kristof de
zaak weer min of meer bij mekaar. Even later bleek er echter nog een tsjoetsjoet problem te zijn. De fuel voor het
schip mocht dan met enige vertraging aangekomen zijn, maar men bleek/blijkt ook al twee weken op zoek te zijn naar
olie voor het schip, die er nog steeds niet is. Mozjet bit zaftra, mozjet bit njet. Morgen zien we wel weer. Wij
hebben voor morgen in ieder geval al een bezoek aan het limnologisch museum gepland, en ik ga een volgende laag
after sun over mezelf uitsmeren, het Solomoment...
.: Treubbelsjoeten :.
.: Moloko met koekjes :. 
Na de evenwichtsstorende uitspattingen van gisterennamiddag had ik vanmorgen reuzetrek in iets vreselijk lekkers.
Wat kon er mij dan ook beter voorgeschoteld worden dan een groot bord rijstpap. Weeral miste ik de laag bruine
suiker, maar de witte voldeed ruimschoots en met vernieuwde moed en een lekker volle maag kon een nieuwe dag
beginnen. Extra vroeg vandaag. Gisterenavond werd er namelijk besloten om zo rond zeven uur 's morgens het dorp
waar we deze keer de kant waren opgeschoven wakker te knallen met een nieuwe airguntest. Om kwart na zeven knalt
de deur van onze kajuit open (ofwel klemmen de deuren hier zodanig dat een stevige por nodig is om ze te openen,
ofwel staan ze zodanig los dat ze met elke beweging van het schip open respektievelijk dichtklappen. Onze deur
is van het allerleukste type. Rammen om te openen en hopen dat ze dichtblijft als je net je nest bent ingekropen)
en steekt Oleg zijn hoofd binnen met de woorden: "Vviem, start test in vivzien mieniets". Hoppekee de slaapzak aan
de kant, fris en monter op het voordek om de wacht op te trekken tot de eerste veelbelovende dreun. Even later de
gewoonlijke oorverdovende stilte. Niets, nada, njente, nothing. De Verseshagin werd in z'n achteruit gezet en en
koos weer het ruime sop. Veel meer dan opnieuw wachten zat er niet op. Om de zoveel tijd kwam een van de Russische
techniekers even langs voor een kleine test, maar dat gaf weinig tot geen resultaat. Tot plots zo rond elf uur,
halleluja een knal van jewelste, we konden eraan beginnen. Het eerste profiel rolde uit de plotter (dat rollen moet
dan ook weer relatief beschouwd worden want dat gaat aan een millimeter per zestien seconden). Gejuich en victorie
alom toen op het profiel de BSR (Bottom Simulating Reflector) te onderscheiden was, ruimschoots bekeken was dat
ongeveer hetgene waar we hier naar kwamen zoeken. Het middagmaal kwam eraan en als aperitief werd er een fles
vodka gekraakt, zoals dat hier nu eenmaal hoort bij een heuglijke gebeurtenis. Met dat we allemaal aan tafel zaten
gaf de airgun er de brui aan. Niet dat we dat zo meteen gemerkt hadden, want we zaten met z'n allen ondertussen
een bord soep naar binnen te werken. De soep hier aan boord is uiterst lekker, dient nog vermeld te worden. Ze doet
me denken aan de "soldatensoep" van mijn grootmoeder: Dunne tomatensoep met heeldere stukken vlees, macaroni en
ruwgesneden groenten erin. Hier gebruikt men bouillon en corned beaf of de overgebleven kippenbouten,
desalniettemin heb je met dit soepje hier gegeten en gedronken. Tegen het einde van deze expeditie zou ik in ieder
geval de kokinnen in hun eigen taal willen proberen duidelijk maken dat het eten lekker was. Je zou nu denken dat
iemand van ons op een of andere manier al kontakt zou gezocht hebben met die mensen maar dat is, zoals je wel kan
vermoeden, nog niet verder gegaan dan de dagelijkse "spasjieba" (bedankt) aan het doorgeefluik. Ten eerste zitten
we met het taalprobleem, wij spreken amper Russich, zij spreken geen Engels en ten tweede hebben die dames over het
algemeen "een bakkes tot op hun knieen". Tja, hier in Rusland is lachen niet echt in de mode. Het verplicht kontakt
met de Russische techniekers loopt iets minder stroef omdat we meestal wel iemand in de buurt hebben die als tolk
dienst kan doen, maar als je ze in je eentje tegenkomt, beginnen ze gewoon in het Russisch hun uitleg te doen en
beseffen blijkbaar nog steeds niet dat we er geen woord van verstaan. Na drie keer "ja nie paniemajoe, ja nje
gavarjoe pa roeski" (ik versta u niet, ik spreek geen russisch) herhalen ze hun ding gewoon drie keer. Logisch
eigenlijk, want in't Russisch beweren dat je geen Russisch kunt is misschien een beetje tegenstrijdig. Je komt dus
meestal geen meter vooruit, maar kom. Ondertussen zijn we ook al enkele leukere taalgrapjes tegengekomen. Zo is het
Russische woord voor "hoe?" simpelweg "kak" en kregen we vanmorgen enkele uiterst verbaasde blikken over de tafel
geworpen, toen we Oleg "Goeiemorgen" leerden zeggen. "goeie morgen" blijkt klanken te bevatten, meerbepaald "goeie",
die voor een Rus nogal fel schijnen te gelijken op de slang-benaming voor het mannelijke geslachtsorgaan. Nogal
taboe, zo bleek, omdat de meesten die het zouden moeten kunnen, weigerden van de vertaling te geven. Andrei, kreeg
het uiteindelijk dan toch over zijn hart en zei: "In Latin is called : Penis", duidelijker kon niet. Maar kom,
tijdens het middagmaal had de airgun er dus de brui aan gegeven en zat er niets anders op dan het ding terug binnen
te halen en proberen te repareren. Wachten, wachten, niets anders dan wachten.
Op elk van de computers die in de
labo's staan, is er dan toch een spelletje geinstalleerd, of we nemen er een boek bij. Na enkele bladzijden in mijn
Nederlandse versie van "Zen and the art of motorcycle maintenance", besloot ik dat een middagdutje toch wel
opportuun zou zijn. Zogezegd zo gedaan, ik drukte er bij Professor Tist en bij Grote Wim nog eens extra op dat ze
mij moesten komen wekken als er ook maar het minste werk zou zijn. Om kwart na vier werd ik wakker en stormde
naarboven met de vrees dat alles terug opnieuw zou begonnen zijn en dat ik bijgevolg iets interessants zou gemist
hebben, maar neen, het labo was leeg en toen ik het voordek opwandelde zat iedereen zo een beetje voor zich uit te
staren op een van de kisten, al dan niet bezig gehouden door de uiterst complexe bezigheid van het roken van een
sigaret. Mijn, vragende blik werd meteen beantwoord door de nodige dosis "njet" en "tsjoetsjoet problem", waarna ik
maar terug ben gaan lezen. Enkele uren later hebben ze de boel dan toch operationeel gekregen. Op dit moment zit ik
in de "koffieruimte" dit stukje uit de vingers te drummen, terwijl op de achtergrond de kapotte uitlaat van de
compressoren de stilte der natuur ontbreekt. Onze Fieldpac staat ondertussen als hoofdopneemcomputer geconfigureerd,
die is dus niet meer zo mobiel. Omdat er nog enkele mensen hier en daar wat schrijfwerk voor de boeg hadden, hebben
we de reserve PC dan maar in de koffieruimte geplaatst, met een coaxkabel door het gat in de muur waar de
verwarmingsbuizen doorgaan om in verbinding te blijven met de Fieldpac. Moloko mag voor u dan bekendstaan als
"muziekgroep", hier in Rusland is moloko geconcentreerde gesuikerde melk, en dat smaakt uiterst heerlijk op een
koekje, zoals er hier nu links van mij een zak ligt. Smakelijk.
.: Souvenirsleutelhangertjes :. 
Sinds mijn stukje van gisterensavond is de zaak hier min of meer aan het rollen gegaan. De zogenaamde "tieten" in
de BSR zijn gevonden. (De BSR is een lijn op een profiel die min of meer de bodem volgt, op deze plek vertoont die
lijn de eigenaardigheid van twee bulten, vermoedelijk veroorzaakt door warmtestromingen) Jolijt jolijt. Door de
gemiddeld normale dagelijkse vertragingen zat de dag er spijtig genoeg op voor de bemanning terwijl we net over de
tweede "borst" aan het varen waren. Er was op geen enkele manier een mogelijkheid te verkrijgen om nog een half
uurtje door te varen en een mooi afgewerkt profiel af te leveren, de zaak moest en zou stilgelegd worden. U
begrijpt wel ons ongenoegen: wij moeten dagen wachten op brandstof en olie, voor hen is het niet mogelijk om enkele
tientallen minuten door te werken om een profiel te vervolledigen. Alles bijeen beschouwd, zag Professor Tist de
vondst van de BSR-borsten als voldoende vooruitgang van de dag en werd er besloten om de volgende dag, vandaag dus,
met frisse moed opnieuw te beginnen. Belangrijkste gebeurtenis, was het overboord zetten van de OBH's van Joerg.
Eindelijk werk genoeg om met man en macht in de weer te zijn, en dezekeer waren de rollen dus omgekeerd. De Russen
hingen wat rond, losten kruiswoordraadsels op en keken toe hoe wij van negen uur 's morgens tot ��n uur 's middags
vijf van die eenheden in mekaar schroefden en overboord zetten. Aan de tweede OBH heb ik de
souvenirsleutelhangertjes vastgemaakt die ik eerder kocht in Listvyanka. Kwestie van niet gewoon een
"sleutelhangertje van op reis" te overhandigen, maar iets met de eigenaardige meerwaarde om aan een van onze
toestellen 1500 m de dieperik in te zijn geweest en daar dertig uur te zijn gebleven. Na het middageten zouden we
dan over de OBH's heen beginnen varen, maar het zou geen dag in Rusland zijn geweest moest er geen tsjoetsjoet
problem als een schurftige aap uit een uitgerafelde mouw zijn gekomen. Eerste versie: er is materiaal in zicht
gekomen dat we tijdens een vorige expeditie verloren zijn, dat gaan we nu heel eventjes terug oppikken. Een korte
wandeling op het dek bevestigde dat, er dreef vanalles op het water. OK eventjes dan. Tweede versie, eventjes
later: het blijken onze drijfnetten te zijn, we gaan ze binnenhalen. Een nog nooit geziene Russische bevolking
verscheen op het voordek om met man en macht die visnetten binnen te halen. En ze bleven komen en ze bleven komen.
Voor zover het oog kon zien, dreven er plastic flesjes op het water met hier en daar een vis ertussen. Dit werd
allerminst door ons op gejuich onthaald omdat er in de OBH's recorders zitten die op een batterij werken, en zo'n
batterij heeft uiteraard een beperkte levensduur. De netten bleken ondertussen een slordig aantal kilometers aan
lengte te meten, wat maakte dat het inhalen ervan in de grootteorde van enkele uren begon te duren. Ondertussen
begon ik dan maar een beetje verder te knutselen aan de tekening die ik tijdens vorige wachtperiodes was beginnen
maken. Derde versie: Er blijken vreselijk lange visnetten in onze weg te liggen als wij over de OBH's gaan beginnen
waren. We moeten ze dus binnenhalen. Toen bleek dat Professor Tist eerder razend dan slecht gezind begon te
worden, werd er maar besloten om de netten door te snijden en ze met een van de overgebleven zakken stenen, die we
gebruikt hadden om de OBH's mee richting bodem te sturen, de dieperik in te laten vertrekken. Ondertussen was er
verdacht veel "dedicated" materiaal op het voordek verschenen. Ongeveer iedere Rus die niet meteen het roer van de
Vereshagin in handen had, stond op het voordek vis te kuisen. Pekel en pekelvaatjes kwamen aanrukken en ondertussen
begon er zich bij ons een antwoord te vormen op de vraag waarom we schijnbaar de ganse nacht hadden doorgevaren.
Ik herinner me dat ik in slaap ben gevallen op een snelvarend schip, en ik ben wakkergeworden op een snelvarend
schip. Nog zestien dagen te gaan en het visdieet komt eraan vrees ik...
.: Bwwwoonnggg :. 
Net de OBH's van Joerg bovengehaald. Ongeveer een kwartier duurt het, vooraleer die dingen vanop 1500m diepte, de
oppervlakte bereiken. Een kwartiertje na de elke "verlosbiep" stonden we met z'n allen op het voordek het
wateroppervlak af te turen op zoek naar de roze vlag die op elk van de units staat. Tegen valavond werd het iets
eenvoudiger om enkel de flits te herkennen. Het voorlaatste filmrolletje werd er vandaag doorgedraaid. Verdraaid
spijtig want de voorlaatste OBH kwam bovendobberen tegen een prachtige ondergaande zon zonder mij de tijd te geven
om een nieuw film rolletje te steken. Al wat moest werken bleef gisteren en vannacht min of meer goed werken, voor
de eerste keer werd er dus de nacht door gewerkt, met de bijhorende nachtshift als gevolg. Deze jongen kreeg de
eer en het genoegen van de twee-tot-vijf shift. Muziekje op de achtergrond, Zen en de kunst van het motoronderhoud
erbij, en om de andere bladzijde heel het zaakje eens controleren. Uiterst links van mij, de plotter, waar om de
zestien seconden een millimetertje extra van het profiel dat we aan het schieten zijn uitrolt. Daaronder de DAT
recorder, niet meer dan een akoestische backup voor het geval er iets met onze apparatuur zou foutlopen, met de
draad van een koptelefoon ingeprikt, zodat we kunnen controleren wat de streamer zoal allemaal opneemt. Veelal niet
meer dan, tik knal, bong, bwong bwwonng bwwwwonnng. Vanmiddag tijdens de radiobabbel tussen Professor Tist en een
Russische prof ergens aan land, konden we grappig genoeg de helft van de radiotransmissie netjes volgen... .
Ondertussen beginnen de eerste verschijnselen van de sleur erin te komen, hoewel die vrolijkerwijs gebroken werd
door mijn nachtshift. Rustig eventjes doorgemaft tot het middaguur, en net een dag nadat ik geclaimd had,
vreselijk te snakken naar een eenvoudige boterham met Hollandse kaas, mis ik het ontbijt bestaande uit twee
hardgekookte eitjes en, jawel, kaas. De eentonigheid in het menu begint ook door te wegen. 's Morgens pap van het
een of ander (als het geen brood, kaas en eieren zijn uiteraard) het ontbijt van eergisteren heeft me lang op de
maag gelegen. Als middag- en avondmaal een kombinatie van kip of corned beaf met rijst of een of ander deegwaar.
En inderdaad, ondanks alle griezelverhalen van iedereen die al eerder een Ruslandcampagne meemaakte, valt het eten
in den beginne reuze mee. Maar na twee, drie, vier keer hetzelfde begint de fles Ketchup het schavotje van de
honger over te nemen als het over de beste saus mag gaan. Ik weet dat er een malse biefstuk op me staat te wachten
als ik terugkom, maar het gedroom over een lekkere maaltijd begint echt wel de pan uit te swingen... . In ieder
geval droom ik op dit moment van een dag met grijze pistolets met Hollandse kaas als ontbijt, een steak bearnaise,
a point gebakken met frietjes en een frisse pint, 's avonds croque monsieur en daarna de Irish Pub in voor een
Guinnes of twee, dan een whiskey met als toemaatje voor de tegen dan waarschijnlijk terug opgekomen honger een
puntzak op de Oude Markt met "ne grote me taartaar, en ja daar mag zout op" om daarna over te steken naar de
Australian Homemade ice cream stal voor een hoorntje stracciatella-chocolade. In ieder geval, er begint zo'n soort
bewustwordingsproces vorm aan te nemen en het zinnetje "eet uw bord leeg, er zijn kindjes die nix hebben" begint
meer en meer zin te hebben. In ieder geval, toen ik na mijn shift vanmorgen Grote Wim ging wakker maken was ik maar
wat blij dat ie twee zakjes Royco Minute soup mee naar boven bracht, lekker met een dikke plak brood met boter.
.: Tourist Taxi :. 
Vanmiddag werd ik gewekt door het release signal van de OBH's die we gisteren weer overboord hadden gezet. Na een
nachtje relatief probleemloze seismiek geschoten te hebben, zit er voor mij weer eens een nachtshift op. Gisteren
kwam ik niet aan schrijven toe, 't was relatief gezien nogal een baaldag. Het ontbijt van eergisteren was
vriendelijk gezegd vettige sliertenpudding, en dat heeft mij enkele dagen een loden maag bezorgd en de eerste
TABLEt motilium werd genuttigd. Vandaag ging er met moeite de eerste portie soep weer terug in. 'k Begin een klein
beetje moeite te krijgen met het feit dat je hier amper je gebit nodig hebt om te eten. Alles is papperig en zacht.
Alleen maar hooi op de vork van het snakken naar een heerlijke smos kaas of een croque monsieur. Gelukkig hebben we
nog de "evening thea", die steevast vergezeld gaat van zoet gebak. Gisteren dan ook lekker vroeg gaan slapen, tegen
zeven uur zowat, en na de shift dan ook lekker uitgeslapen. Professor Tist kwam me wekken voor de lunch. Maar zoals
ik dit stukje begon, werd ik al eerder gewekt door het als een dolfijn klinkende release signal van de vijf OBH's
die we vandaag weer zouden ophalen. Als er bij het overboordzetten en terug bovenhalen, dat was dan ook het
spectaculairste, van de eerste OBH onnoemelijk veel "russisch toerisme" genoten kon worden, dan kon er vandaag bij
uiteindelijk de tiende keer de zelfde handelingen alleen maar gerekend worden op een gapende blik van slechts een
handjevevol omstaanders. Een kwartier wachten na elke release was het weer turen geblazen, op zoek naar de
bovenkomende boei met roze vlag. Als het doel in zicht kwam, stuurde de kapitein telkenmale zijn schuit haarfijn
netjes tot naast de dobberende OBH. Joerg met de enterhaak, ik met de bootshaak in aanslag en daarna het
"eendjesvissen op de kermis" gevoel, maar dan wel met eendjes van tachtigduizend gram respectievelijk D-Mark. Bij
de laatse boei die we bovenhaalden, moesten zelfs alle hijs en sleurwerkzaamheden gestaakt worden van Anton, omdat
ie per se een foto wilde maken, waarbij iedereen netjes poseerde en ik de eer kreeg om het roze vaandel te dragen,
waarna we elke westerling met een zeskant, steeksleutel of Metabo aan de slag ging om de OBH te demonteren, en de
Russen hun Rus(t)positie terug innamen, aangemoedigd door het Club Med gevoel dat ondersteund werd door een
straalblauwe hemel, een (net ietst te) heerlijk zonnetje en een briesje dat enkel kon genoten worden als het schip
vooruitgang maakte. Bij het zoeken naar de voorlaatste boei, was ik op het dak van het "werkkot" op het voordek
geklauterd, waarna Anton me verzekerde een nog beter zicht op de zaak te kunnen hebben vanuit het kraaiennest.
"Ach ja, waarom ook niet" klonk het door mijn hoofd en ik klauterde de mast in, o heerlijkheid, een weids zicht op
een eindeloos lijkend, uiterst vlak meer meer vanwege de nevel aan de einder een een heerlijk koele bries die enkel
op enkele tientallen meters hoogte te genieten valt. Ik was zodanig bevangen door de schoonheid van het uitzicht,
dat ik uiteraard vergat naar de OBH uit te kijken en voor ik het wist klonk er al een "I can see it, there ! Over
there! You see it ?!" en klauterde ik naar beneden voor de laatste hulp. Ik besloot in ieder geval terug naar boven
te klimmen, gewapend met mijn fototoestel. Ik denk dat ik daar een klein uurtje heb gestaan terwijl ik beneden de
mensen van de compressor en de airgun aan de slag zag om hun materiaal te demonteren. Het vogelperspectief zorgde
voor de bekende "wat is alles toch zo klein" indruk en dat deed me denken aan Karolien. Karolien is een kersverse
Duinen-Heide (mijn favoriete jeugbeweging) animator die steevast gelooft in kabouters. Ik beloofde haar te zoeken
naar een Siberische kabouter en als ik daar bovenaan in de mast zo alles stond te overschouwen, was ik er zeker van
dat ik kaboutertjes zag. In ieder geval een lid van de Novosibirsk mensen, de mensen van de compressor, heeft veel
weg van een kabouter. Ment zijn haren rechtop komt ie niet veel hoger dan mijn schouder, zijn gelaatsuitdrukking
heeft in ieder geval iets kabouterlijks en dan heb ik het vooral over zijn wenkbrouwen die naar de uiteinden toe
uiterst lang zijn en een speelse krul de hoogte in vertonen. Op dit moment hebben we nog een tweetal uurtjes
transit voor de boeg, waar wij het laatste deel van ons werk zullen verrichten. Daarna komt er een extra ploeg met
een sidescan sonar.
Voor ons begint dan de "vakantie", aangezien we dan helemaal nix meer te verrichten hebben,
welja waarom ook niet. Vandaag nam ik al een vakantievoorsmaakje toen al het opgeviste materiaal netjes opgeborgen
werd. Sinds heel lang waagde ik het, beschermd door een vette laag factor twintig, om mijn T-shirt uit te spelen,
mijn slaaprol uit de kast te vissen (die had ik mee op aanraden van enkele RCMG-ers die op eerdere
Rusland-expedities niet meer dan een deur kregen om op te slapen) en die uit te spreiden over een van de OBH-kisten.
Zen en de kunst er nog maar eens bijgehaald, en lezen die handel. Heerlijk. Gisteren heb ik in een bui van
consumptieheimwee iced-tea proberen te maken. Lege plastic fles gevuld met thee, paar ton suiker erin en een
nachtje in de diepvries. Best goed gelukt zo blijkt, en ik heb zo'n voorgevoel dat ik die fles nu soldaat ga maken.
Hoogstwaarschijnlijk omdat het vandaag zondag is, kregen we vandaag en avondmaal voorgeschoteld dat voorwaar het
niveau van Home Astrid evenaarde. Home Astrid, voor de Leuvenaars vergelijkbaar met de Alma restaurants, produceert
zoals nu onderhand wel duidelijk zal zijn, studentenvoer. Welaan dan, dit was de lekkerste maaltijd ooit in de
voorbije week. Puree met een ovenkorstje, gehakt, en een kaassausje met wat erwtjes als garnituur. We werden getipt
dat de vrouw van Prof. Goldyn een handje toestak in de keuken. Mr. en Mevr.Zijn hier mee aan boord, maar hebben
omzeggens niets te doen. Het mooie weer vandaag, zwengelde bij hen, en vermoedelijk vooral bij mevrouw, het idee
aan voor een wandeling in de Siberische wouden rondom het meer. Dit hield wel in dat we niet meteen in transit
konden naar onze laatste survey plek, maar enkele uren zou kosten om het echtpaar af te zetten op een plaatsje
naar hun keuze. Oleg kwam met dit voorstel uiterst voorzichtig aan bij Professor Tist. Oleg en Professor Tist,
zijn samen chief scientist van deze campagne, er dient dus regelmatig overleg gepleegd te worden. Het voorstel
werd op uiterst rustige woede onthaald, "Is this ship a Taxi or a research vessel ?". Het heeft er lang naar
uitgezien dat de wandeling zou doorgaan, maar na een tijdje is de boodschap blijkbaar doorgedrongen. Vermoedelijk
heeft mevr. als een soort goedmakertje dan maar een handje toegestoken in de keuken, met als bijkomende motivatie
waarschijnlijk, vandaag zondag, en het niveau dat de maaltijden de hele cruise al haalden. Zondag vandaag, en ook
1 augustus, wat wil zeggen dat deze jongen welgeteld een jaar in dienst is van het RCMG.
.: Geen Pasje ? Geen Pilsje ! :. 
Onze "leg" zit erop. Bij het avondeten werden aanzienlijke porties vodka soldaat gemaakt, met toasts op en rond het
Baikalmeer. Voor de gelegenheid zijn we om welke reden dan ook langs prachtige Siberische rotsformaties met
bijhorende wouden gestoomd in de richting van een klein vakantiedorpje dat naar het Engels vertaald "Sandy Beach"
heet. Een uiters welkome plaats om nog eens lekker van de rand van het schip het meer in te duiken. Een
vakantiedorpje op z'n Russisch, houten hutjes waar net vier bedden inpassen, netjes weggestopt tussen de bomen om
de schoonheid van de baai niet te ontsieren. Twee kleine baaitjes naast mekaar. Het ene heb ik Blankenberge
gedoopt wegens veel uiterst "normaal" volk. Gescheiden door een prachtige klip ligt daarnaast een ander baaitje
dat duidelijk iets duurder van aard is, voor de gelegenheid dus Knokke gedoopt. Het statussymbool bestaat ook hier
uit een merktraining of mersneakers, als je echt rijk bent, heb je beiden uiteraard. De mensen op Air Max schoenen
en een adidas training zien er in ieder geval nogal maffioos uit.
In dat maffiose huttendorp zijn we een wandelingetje wezen maken omdat het mooiste stukje natuur nu eenmaal die kant op lag.
In de bar die we daar vonden
bestelde Kristof twee halve liters bier en een cola. De bestelling kwam over de toog maar werd niet geopend. Een
beetje gevraag van onze kant uur via Oleg, leverde enkel "wacht eventjes" op, en onbegrip onzentwege. De drang naar
ook maar iets dat naar de westerse consumtptiemaatschappij neigde was echter te groot en Kristof haalde zijn zakmes
boven en lichtte de kroonkurken van de flessen. Iedereen met een Russisch paspoort stond als aan de grond genageld
en keek met wijdopengesperde ogen naar het gebeuren.
Wij hadden namelijk geen pasje als vakantiegangers van het
dorp, en daarom konden wij eigenlijk ook niets kopen in de bar van het dorp. Officiele stempels, paspoorten en
papieren zijn hier dus nog altijd veel belangrijker dan de winst uit consumptie. Voor we er echt veel erg in
hadden, waren Grote Wim, Kristof en ik al lang buiten gewandeld met ons drankje en vroegen ons af wat we eigenlijk
verkeerd zouden hebben gedaan. De uitleg volgde achteraf. Later op de dag placeerde ik mezelf een tijdje op een
bankje met mijn boek en las in alle rust van het meer en het gekrijs van de meeuwen. De thee werd aangekondigd en
we nuttigen een lekker stuk gebak waarna ik met Grote Wim en Joerg een avondwandeling maakte naar het derde baaitje
dat aan de overkant lag en "onbewoond" was. Prachtige natuur. Tijd om ook even mijn herbarium aan te vullen, maar
mijn Geomar Report staat ondertussen bol van de planten en bloemen. Dat zal het dus ook wel geweest zijn.
.: Tweetakttraktor :. 
Yep, we zijn terug "thuis". We wachten nu op de ploeg uit St. Petersburg die de komende tien dagen met een
sidescan sonar in de weer zullen zijn. Niet dat er voor ons dus veel "arbeid" aan te pas zal komen dus. Dat komt
goed uit want na gisterenavond is er nog heel wat slaap in te halen. Nadat ik mijn stukje van gisteren had
geschreven, begonnen er opzwepende Russische Technobeats te klinken van tussen de huisjes en hutjes van Sandy
Beach. Het volleybalveld werd omgetoverd tot een dansvloer. Heel eenvoudig een normale stereo installatie met vier
japen van boxen en het spel kon beginnen. Na al die dagen "bewegingsloos" op een schip te hebben gezeten, was het
uiterst moeilijk om aan de zijlijn te staan zijlijnbloempje te spelen. Na de halve liter best meevallende pils
huppedrie, Kristof en ik de dansvloer op. Dat we opvielen, nou ja dat was het minst wat je kon zeggen. Wij
scheelden namelijk gemiddeld een halve meter, tien jaar, en ons geslacht met de ganse dansvloerbevolking. Binnen
de kortste keren hadden we een zwerm rushoppende tienermeisjes rondom ons. Voor heel eventjes waanden wij ons
Get Ready. Om twaalf uur vertrok de pompoenkoets, ehm Vereshagin, expressief rondhuppelend amuseerden we ons dus
nog het half uur dat ons nog restte, onder het goedkeurend oog van de mama's en de papa's die een oogje op
dochterlief hielden vanop de houten bankjes die de volleybaltribune voorstelden. En dat dat met zorg gedaan werd,
konden we merken aan de papa die verdacht en defensief dicht in onze buurt de zijlijn kwam bevolken, en even
later zelfs het arme kind de andere kant van de dansvloer wees omdat ze te dicht in onze buurt aan het dansen was.
Om vijf voor twaalf stormden we de dansvloer af om op tijd te zijn voor het vertrek, maar iedereen zat rustig een
beetje rond te lummelen op het voordek en er was niet zo meteen de intentie om de trossen van de Vereshagin los te
maken van de meerpalen. "swoe o klok" grijnsde de kapitein ons toe, terwijl hij twee vingers in de lucht stak. Dit
vonden wij niet meteen zo onleuk en zelfs Joerg en Grote Wim waren ervoor te vinden nog een stapje in de wereld te
zetten. Wij dus terug de pier af met een paar honderd Roebel die Oleg ons leende, op zoek naar een frisse pint.
Nadat we die gevonden hadden en voor de helft binnen, kon het feest opnieuw beginnen. Aanvankelijk bleven Joerg
en Wim netjes tussen het toeschouwende volkje staan, terwijl Kristof en ik verder de buitenlander gingen uithangen.
Even later besloot Joerg kajuitwaarts te keren, hij leed sinds twee dagen onder een verschrikkelijke verkoudheid,
en kwam Grote Wim ook maar de dansvloer op, daarna de kokkin, Sasha de eerste stuurman en de kapitein. Niet enkel
door ons toedoen begon ook de gemiddelde leeftijd van de dansvloerbevoking te stijgen. Godsamme en ze hadden het
op ons gemunt. De zwaarst bewapende dame maakte alles duidelijk met een superstrak topje en een afgrijselijk kort
broekje. Na een tijdje druppelde ook de eerste Get Ready-fan uit het publiek richting kristof. Een vast wel
twaalfjarig meisje, in een korte salopet en de pet achterstevoren, kwam in haar allerbeste Engels Kristof even iets
duidelijk maken "joe dens vewwie faaine". Om twee uur was het dan uit met de pret, maar wederom zag het er niet
naar uit dat de Vereshagin zou vertrekken. "srie o klok" luidde het deze keer, maar dit begon toch een beetje de
pan uit te swingen. We kregen het gevoel alsof de schuit gewoon aan de ketting bleef zolang wij geen intenties
maakten om ermee te stoppen.
Op aanraden van Grote Wim zijn we dan maar onze tandenborstel in onze mond gaan
stoppen. Ik had omzeggens de dop nog niet van mijn tandpasta geschroefd of de scheepshoorn blies de aftocht. Moe
maar voldaan, en lang geleden dat we nog eens zo lekker gefuifd hadden, kropen we in onze slaapzakken terwijl er
koers gezet werd naar Listvyanka. Vanmorgen werden we dan gewekt door Anton "we are in Listvyanka, truck is here".
Aargl, met veel gezucht en gekreun strompelden we uit onze kajuit. Joerg vertrok vandaag, dus dat werd weer kisten
zeulen. Ik voelde mij in mijn slaapzak als een Marsreep die in de volle zon op het dashboard van de wagen had
gelegen dus een frisse douche achtte ik wel noodzakelijk. Op zoek naar mijn badhanddoek kreeg ik mijn eerste blik
op de buitenwereld, regen kwam met sloten naar beneden. Mijn handdoek was niet meteen te localiseren, eventjes
rondvragen dan maar. Zoals het hoort in zulk een situatie had niemand uiteraard mijn handdoek gezien, niet dat ik
te klagen heb, want het was in eerste instantie mijn fout dat ik hem kwijtraakte. Toen herinnerde ik me dat ik hem
had gebruikt op het strand na de duikel in het meer bij Sandy Beach, en ik kon me enkel herinneren dat ik mijn
fototoestel mee binnen had genomen en een andere broek ging aandoen toen ik de kliffen op wilde om wat foto's te
gaan maken. Mijn handdoek was dus blijven liggen bij de mensen die op het strand waren gebleven. Viel dus nog uit
te zoeken wie er het laatst op het strand was. Dat bleek Oleg te zijn en bij navraag of ie soms mijn handdoek niet
gezien had, en/of mee teruggenomen kreeg ik een blik van, tuurlijk heb ik hem zien liggen en nee ik heb hem niet
meegenomen want het was toch jouw handdoek, begeleid door een veelzeggend "baai baai". Mijn lievelingsbadhanddoek
ligt dus nog steeds op het strand van Sandy Beach. Joerg bood aan om de zijne achter te laten, maar ik heb
vriendelijk bedankt. Ik vond dat ik zelf maar moest opdraaien voor mijn slordigheid. En aan het feit dat ik
ondertussen een dertiental lijnen aan mijn badhanddoek heb gespendeerd, kan u gerust opmaken dat ik het mezelf nog
niet heb vergeven. In ieder geval, de dag begon dus niet al te best. Op de kade stond dus de vrachtwagen, die er
uitzag als een typisch Russische vrachtwagen. Ik wilde hem fotograferen maar de grijze lucht en het donkergrijze
vehikel werden door de lichtmeter van mijn fototoestel als onderbelicht beschouwd. Ik klapte de flitslamp dan maar
terug in en besloot af te zien van deze foto. Ondertussen was ook de kraanwagen gearriveerd, en de zaak kon weer
eens op z'n Russisch afgehandeld worden. Ten eerste was het de vraag of de container met de compressoren erin wel
in de container van de vrachtwagen zou passen, ze hadden beiden op het eerste zicht standaard containerafmetingen
wat wou zeggen dat de compressorcontainer er alleen maar bovenop zou kunnen komen te staan.
Maaaaaaar, na wat meetwerk bleek er weldegelijk tien centimeter over te zijn aan elke kant indien de compressorcontainer
een beetje
smaller zou gemaakt worden. De slijpschijf werd er dus tegengeplaatst en de daad werd bij het woord gevoegd. Met
bijna knikkende knieen bekeek ik de kerel die de slijpschijf hanteerde met een uiterste preciesie om alle
uitstekende onderdelen een kopje kleiner te maken. Dat gaat hier namelijk zonder beschermbril met een slijpschijf
zonder beschermkap en een handvat dat zodanig geplaatst is dat je pols zo ongeveer een halve cm van de
diamantschijf is verwijderd, ze doen maar. Toen de container dus zou passen, bleek dat de hijskraan niet echt hoog
genoeg kon rijken om te container over de rand van de vrachtwagencontainer te tillen... .Tsjoettsjoet problem. Hier
en daar kwamen wat oudere mannen aangeslofd, waaronder de bootsman, in 't Russisch ook gewoon "bootsman" heel
simpel. Na enkele schouderklopjes en wad handjesgeschud bleek er een tractor geregeld te zijn voor een vat diesel
uit de scheepstank. Ondertussen was ik weet ik veel wat gaan doen aan boord en toen ik terug kwam stond er
inderdaad een lichtblauw ding dat herkend kon worden als een tractor. Toen de eigenaar dat ding moest starten trok
ie twee maal aan een, laat het ons een grasmachinestartkoord noemen, en voorwaar, een tweetakttraktor!
De vrachtwagen en de tractor met container vertrokken dan naar oorden met capabele hijskranen, en wij kropen na
uiteindelijk toch een douche (met de twee gewone handdoeken) nog eventjes ons bed in. De vloer van de douche lag
van gisterenavond nog bezaaid met berkeblaadjes. Je moet weten dat de douchecel hier ook regelmatig als sauna wordt
gebruikt. Heel eenvoudig, je wandelt het bos in en verzamelt een bosje berkentakken. De verwarming op de bovendekse
verdieping wordt dan zodanig opengedraaid dat koud water prompt in stoom verdandert als je het erover uitgiet, en
daar heb je de sauna. Toen ik tussen het dansen door een pitstop kwam maken, veroorzaakte een toiletbezoek dus meer
zweet dan enkele uurtjes dansen. Het viel me ook op dat die enkele keren dat ik voorbij die deur kwam, er af en toe
wat vreemd vrouwvolk naarbuiten resp. naarbinnen wandelde met iemand van de bemanning. Zwaar leven dus. Maar kom,
gedoucht en wel kroop ik vanmiddag dus eventjes mijn bed in. We hadden met Anton afgesproken om te gaan eten in
"Hotel Baikal" om eens te veranderen van spijzen. Het uurtje wandelen en de bijhorende klim waren serieus de moeite
waard. De 500 roebel die Professor Tist ons meegaf zouden we niet volledig ongemoeid laten, hoe zou u zelf zijn ?
Voorgerechtje met verse groenten, steak stroganoff, een ijsje met chocolade dit alles vergezeld door een liter bier.
O-ver-heeeeer-lijk. Na een gezellig onderonsje rond te tafel over het leven in dit deel van de wereld keerden we
terug naar het schip. Het zonnetje scheen voortreffelijk dus ik besloot om terug nog eens op mijn tellen terug
tekeren voor een paar kiekjes van de omgeving, mijn vijfde en laatste (was al geleend van Tist) filmpje van 24
moest eraan geloven. Toen ik terugkwam nog even ons labo ontruimd voor de nieuwe ploeg. Even later stond ik net met
m'n jeans op de enkels om een zwemshort aan te doen (het water van dit meer is zoooo uitnodigend), maar het eten
stond al op tafel. Na mijn laatste hap stak er een fikse wind op met hier endaar een regendruppel, dus ben ik maar
beginnen typen. Ik neem straks nog wel een douche.
.: Moskovski Beats :. 
Of die douche van eergisteren avond er nog is van gekomen, weet ik eigenlijk niet zo goed meer. Wat ik wel nog weet
is dat die avond de zon er terug is doorgekomen en dat ondertussen ook Rob en Jeffrey, twee VUB studenten,
arriveerden. De mensen van Novosibirsk waren terug naar huis. Tijdens een wandeling naar het marktpleintje aan de
kade merkten we dat er een geluidsinstallatie werd geinstalleerd, dat beloofde dus dat er weer iets zou staan te
gebeuren. Toen we later op de avond merkten dat het daar nogal druk begon te worden besloten we om ook maar eens
een kijkje te gaan nemen. Er bleek een vijfdaags festival aan de gang te zijn van rondreizende bards. Bij
ondergaande zon en het meer op de achtergrond konden we genieten van een paar uurtjes gitaar en vioolmuziek. Als
extra animatie probeerde een waarschijnlijk niet al te nuchtere kapitein zijn zeiljacht vlot te trekken. Straal de
verkeerde kant van de boei genomen bij het uitvarenvan de haven en zijn boot netjes geparkeerd. Na drie kwartier
met z'n drieen van stuur- naar bakboord hollen en zo ver mogelijk over de reling gaan hangen om het arme ding los
te wiebelen mocht niet echt veel baten. Even later werd de hulp van een ander schip ingeroepen die zachtaardig maar
toch letterlijk het zeiljacht uit haar benarde postie ramde. Toen we na de bards met onze handen in onze zakken
terug richting Vereshagin begonnen te wandelen, werden we instant teruggeroepen door, weeral opzwepende beats. God
ja, waarom ook niet, en weer werd er een fuifje ten berde gebracht. Op een gegeven moment stonden we heel eventjes
met onze fles Baltika, het enige bier dat hier de drinken valt (houdt het midden tussen een pils en een hoegaarden)
een beetje uit te blazen van al ons gedans en werd ik op de schouder getikt en vroeg een duidelijk westerse kerel
me "ziend zie auws deh schjwaaits", "nein aus Belgien" antwoordde ik in mijn beste duits, en na wat communicatie
aanpassingen bleken we kennis gemaakt te hebben met Mark en Paul, twee Amerikanen. Zij waren eventjes heel snel een
reis rond de wereld aan het maken. Seattle, New York, Amsterdam, Moscouw, Irkutsk en nu waren ze dus verzeild
geraakt in wereldstad Listvyanka. Nadat we hen "in hun voeten" gegeven hadden voor het feit dat ze ons Belgenlandje
hadden overgeslaan besloten we dan toch maar om een stapje op de vloer te zetten. Nu was ook hier zo, en dat valt
niet anders dan objectief valt op te merken, het geval dat hier uiterst knappe meisjes blijken te wonen. Niet hier
en daar zo maar eentje, neen een bonte verzameling natuurschoon. En dat ze ook veel kaas gegeten hebben van dansen
mocht later blijken. De mannelijke bevolking hier ontbreekt blijkbaar aan het gen dat nodig is om te dansen want
die staan meestal gewoon stil. Dat blijkt zo ook in de Verenigde Staten te zijn, want Mark en Paul hadden er
evenzeer het kijken naar en stonden aan de kant niet anders dan weg te dromen bij de aanblik van het vrouwvolk met
een fles bier in hun handen. De conversaties na voldoende cc's van dat vocht kwam meestal niet verder dan het
uitstoten van:
"yeah yeah, cool man. Look at this chick look at that chik, Wooow do you see what beautiful legs
this girl has, whooooow, her legs go aalllll the way down, you see that?" de rest is echter niet echt geschikt voor
publicatie. Ik denk dat de beschrijving "typische Amerikanen" de zaak wel duidelijk maakt en Beavis en ButtHEAD zijn
geen parodie op de Amerikaanse jeugd, ze zijn gewoon het evenbeeld. Maar kom, het werd helemaal tegek toen tapes
met de slows uit de kast werden gehaald en Kristof en ik elk een van de Russische dames uitnodigden ten dans.
"WOOOW, you guys RULE, why didn't I think of that. Yeah they are sweepin' the floor with this girls!" En weerom
zijn de vervolgopmerkingen niet echt voor publicatie, mijn verontschuldigingen. Ondertussen en een beetje later
waren Mark en Paul aan de babbel geraakt met een meisje dat achteraf Elena bleek te heten. Weliswaar een blondje,
maar verrevan dom. Studente economie, Engels en Japans. Uiterst interessant uiteraard om eens in het Engels met de
plaatselijke bevolking te kunnen praten. Er werd besloten om eventjes te gaan uitblazen in de bar naarst het
marktpleintje voor een rustige babbel bij een zoveelste fles Baltika (Diezelfde bar waar we vorige week op de
Vereshagin zaten te wachten). Het gesprek dreigde spijtig genoeg te ontaarden in een groter-beter-duurder toestand
van onze Amerikaanse vrienden. Na een tijdje wouden ze per se proeven van de allerbeste vodka die er bestaat omdat
al wat ze tot nu toe te drinken hadden gekregen "tasted like f***in' gasoline man, we want the best vodka there
is in this country". Na lang aandringen, omdat zijzelf niet echt zo'n drinker is, ging Elena dan toch vijf bekertjes
halfvol met Star of Baikal bestellen. We brachten een toost uit op weet ik veel wat, maar het feit dat je verwacht
wordt om bij een toost je vodka in een teug achterover te kappen, was er voor onze Amerikaanse vrienden echt wel
teveel aan. Na een paar sipjes was het vooral Paul die voor zijn prompt bestelde Sprite zat weg te kreunen aan de
tafel "Oohh, man, I think I'm not feeling too weeehhll...". Nu, je zal het uiteraard wel een beetje "gewoon" moeten
zijn, maar op goeie Russische wodka, en dus niet van dat Smirnoff of Absolut brouwsel, zou er geen kater mogen
volgen. Dat was bij mij inderdaad zo, zelfs als het gemengd wordt met bier, 's morgens geen enkel spoor van ook
maar de minste misselijkheid of hoofdpijn. Terwijl de VS weer bij hun positieven aan het komen waren onder
begeleiding van Kristof, was ik ondertussen aan de babbel geraakt met Elena. Ze was blij verrast dat wij "van de
Vereshagin" waren en ik nodigde haar dan ook uit om ons de volgende dag, ondertussen gisteren dus, het schip te
komen bezoeken. Ondertussen was de fuif op het marktplein een beetje uitgestorven en werd de muziek in de bar een
beetje luider gezet en werd er daar gewoon verdergedanst. De VS kwamen terug tebeen toen er, rara, enkele meisjes
de bar binnenstapten en het show-off gedoe kon weer beginnen. "keep open the circle man, we must keep a circle,
otherwise we won't get these girls". Het klinkt nu waarschijnlijk of ik die kerels niet kon rieken of zien, maar
ik geef toe dat ik misschien iets te fel die ene karaktertrek in het licht plaatste. Ze hebben ons in ieder geval
een paar rondjes getrakteerd, zonder dat wij hetzelfde deden, we hadden namelijk geen rotte roebel meer (De nieuwe
avonturen van Sus en Wis: De Rotte Roebel). Toen de deuren van de bar dichtgingen, keerden we met z'n allen terug
naar de Vereshagin. Kristof ging aan boord, Mark en Paul vertrokken naar hun hotel en Anton en ik hebben Elena
terug naar haar huis in het dorp gebracht.
We spraken af om twee uur gisterenmiddag. Even slapen, even douchen en
een nieuwe dag van wachten, kon weer beginnen. Gelukkig was het gisteren een uiterst zonnige dag en bracht Jeffrey
de MB-klassieker "Vier op 'n rij" mee. Er werden dan ook enkele wedstrijdjes gespeeld om de tijd te verdoen. Het
schijnt dat je trouwens het beste de tijd kan doden door te wachten tot ie vliegt en hem dan neer te schieten,
sorry, moest er eventjes uit. Twee uur werd kwart voor drie, toen Elena met haar moeder op de kade verscheen. Ze
verontschuldigde zich voor het feit dat ze niet kon blijven omdat ze met haar moeder inkopen ging doen en voor de
rest van de namiddag moest helpen in het huishouden. Zij nodigde mij uit om 's avonds bij haar thuis te komen eten,
hetgeen ik dan uiteraard met veel dank aanvaardde. Afspraak om acht uur aan de Vereshagin. Grote Wim stelde me voor
om voor de zoveelste maal te gaan wandelen, maar deze keer een beetje verder dan gewoonlijk en gewapend met een
slaaprol, zwembroek en een fles zonnecreme. We kozen ons na een half uurtje stappen een plekje uit op het
keienstrand hielden een beetje vakantie. Nadat we terugkwamen, merkte ik dat ik net op tijd uit de zon was en
besloot om voor de veiligheid toch maar even binnen te blijven. Niet veel later stak ik alweer in mijn slaapzak.
Rond zeven uur werd ik gewekt door de bel van de machinekamer en het daaropvolgende starten van de scheepsmotor.
"Shit, hebben die Russen het in hunnen bol gekregen om uitgerekend vanavond te vertrekken !?". Vlug m'n jeans
ingesprongen om te kijken wat er aan de hand was. Eenmaal de trap op bleek er vreselijk veel volk aan boord te
zijn en iedereen was aan het zeulen met zakken suiker, zakken brood, en voor ik er veel erg in had kreeg ik een
krat komkommers in m'n handen geduwd. Eventjes navraag bij Oleg tussen de hectische toestand door leerde me dat we
zouden vertrekken. "When?" "Soon" "OK but how late?" "Don't know, maybe nine o'clock" "Tja daar gaat je date" was het eerste en enige dat Grote Wim daarop te vertellen had, en toegegeven, ik begon hetzelfde te vrezen, want om een of andere duistere reden begon alles heel snel te gaan. Er moest echter nog een winch op het voordek gelast worden voor de sidescan sonar van het team van St. Petersburg en de anderhalve km kabel die moet dienen voor het slepen van dat ding moest nog van de spoel op de winch gewikkeld worden. Nog veel werk dus en dat stelde mij een beetje gerust over het uur van vertrek. En inderdaad, zowat om half negen kondigde de kapitein aan dat we pas om elf uur zouden vertrekken. Dit begon verdacht veel te lijken op de situatie van de avond ervoor. Iets voor negen arriveerde Elena. Samen wandelden we naar haar huis in het dorpje waar ik eerder met Grote Wim en Joerg het kerkje gingen bekijken. Daar woont ze samen met haar moeder en haar grootmoeder. Elena's ouders zijn gescheiden, haar vader woond een eind verderop. Ik had uiteraard de maaltijd om zes uur aan boord overgeslagen dus met een gezellig hongergevoel stapte ik het houten huisje binnen. 
Ik weet niet in hoeverre ik de lijn kan
doortrekken omdat ik slechts in een enkel huis binnenging, maar binnenin zo'n huis heeft alles dezelfde indruk die
je hebt als je het gehele dorp bekijkt. Een gezellig rommeltje van vanalles bijeen. Ik werd voorgesteld aan de oma
van Elena en werd verzocht aan tafel te gaan zitten. En nogmaals kon ik genieten van een voortreffelijke maaltijd
bestaande uit uiterst lekker klaargemaakte spaghetti, niet kurkdroog en klevend zoals hier aan boord, maar lekker
al dente met kruiden. Daarop twee hamburger achtige dingen die ze van vis hadden gemaakt. Daarbij nog een bordje
salade van fijngesneden blaadjes weet ik veel wat allemaal met stukjes ei en olie. Ondertussen was ook Elena's
moeder toegekomen en hoewel ze niet echt veel honger had, werd Elena verplicht om mee te eten met de gast. Zo
gezegd zo gedaan.Even later kwam ook een vriendin van Elena's moeder over de vloer en ook zij at een stukje mee.
Tijdens de maaltijd werd ik bestookt met allerlei vragen over het leven in Belgie en waar wij ons zo allemaal mee
bezighielden. Alles met een beetje vertraging uiteraard omdat Elena als tolk diende. Na de vis volgde de
gebruikelijke thee begeleid door een tafel afgeladen vol met koekjes. Even later stelde Elena voor om terug naar
het festival te keren, ik bedankte iedereen en nam afscheid. De rest van de Belgen waren ook alweer naar het
festival getrokken en zaten al rustig aan een fles Baltika te slurpen toen Elena en ik arriveerden. Uiterst
handig zo'n tolk in de buurt, want de vorige dag vonden we het een beetje sneu om onbegrijpend te moeten staan
rondkijken terwijl het publiek in een deuk ligt van het lachen. De beste grapjes weren bijna simultaan vertaald
en Elena legde uit waar de liedjes over zongen. We besloten om hier en daar ook wat foto's te maken dus keerde ik
met onze tolk terug naar het schip om mijn camera te gaan halen en even later ook eventjes terug naar het dorp voor
het fototoestel van haar moeder. Zoals het in Rusland hoort, werden deze keer prompt de foto-albums uit de kast
gehaald en kreeg ik foto's te zien van vooral school- en familiefeestjes, maar ook van de zon. Elena's moeder
werkt namelijk in het observatorium van Listvyanka en bestudeert de zon. Ik kreeg twee zwartwit foto's van de zon
mee.Na de fotoalbums keerden we terug naar de gitaarmuziek. Ondertussen begon het ook al aardig tegen elf uur aan
te lopen, dus werd er afscheid genomen, maar voorwaardelijk. En inderdaad, ondertussen was alreeds het besluit
genomen om de volgende dag, vanmorgen dus, te vertrekken om negen uur.
Je moest ons begrijpelijkerwijs geen twee
keer vragen om terug naar het festival te keren. We dansten en dansten, ondertussen waren ook een tante een de
moeder van Elena toegekomen, en die moesten in ieder geval niet onderdoen ten opzichte van "de jeugd" en ik leerde
Eugene kennen, een uiterst sympathieke kerel uit de buurt van Vladivostok die ook jeugdleider is en perfect Engels
sprak. Fier toonde ik hem mijn Duinen-Heide T-shirt, en we besloten om even van tussen het dansende vrouwvolk uit
te stappen voor een man-to-man talk in de bar. We toostten op "no war between Russia and Europe" en wisselden
kampervaringen uit, praatten over onze vrienden en over de muziek. Heel aangenaam om te merken was dat tussen de
uiterst goeie "Moskovski beat", ik zou zelfs durven zeggen dat de Russische Techno en Dance beter is dan diegene
die wij kennen, ook muziek uit ons eigenste Belgie mochten herkennen. Technotronic, Kim Kay, en Vaya con Dios. We
praatten nog wat verder, Eugene bleek vloeiend Koreaans te kunnen en legde de tekens uit op het zakje chips dat hij
kocht bij het bier. Na een plaspauze, dat moet ook nog steeds gebeuren niewaar, gingen we terug dansen, en we
dansten en dansten weer en het werd vijf uur toen eerste stuurman Sasha ons gebood om terug naar het schip te
keren. Een dikke afscheidsknuffel voor Elena, adressen waren alreeds uitgewisseld, mijn Belgica petje voor het
meisje, Tatiana heette ze, waar ik eerder op de avond nog mee had gedanst en die ons voor de rest met grote ogen
en opgengevallen mond had staan aanstaren, het gesprek tijdens de dans bestond niet meer dan uit gebrekkig Engelse
vragen en een "whaaaw" vol verwondering bij elk antwoord, maar ze begreep me niet goed toen ik zei dat het allemaal
niet zoveel voorstelde, en mijn Duinen-Heide T-shirt ging vol overtuiging naar mijn Russische jeugdwerkcollega
Eugene. In dit stukje heb ik mij enkele keren uitgelaten over het al of niet gebrekkige Engels van de Russen, maar
enkele dagen geleden maakte ik me de bedenking dat van een modale Rus verwachten dat ie jou te woord kan staan in
het Engels hetzelfde is als van een European of Amerikaan verwachten dat ie Russisch kan. Vermits ik ondertussen al
meer Russen ken die een mondje Engels spreken dan westerlingen die een mondje Russisch spreken, vind ik dat die
Russen in ieder geval een tandje voor staan.
.: The Four Legged Grasshopper-no more :. 
Aan 't schuilen voor de wind vandaag, gisterennacht weden we eens lekker door elkaar geschud. Overdag viel alles
nogal mee. Weeral relatief gezien, want het niets doen begint al snel te vervelen. We vullen de tijd met weer maar
eens de krant van zoveel weken geleden, de Humo, Zen en de kunst, god ja, je kan niet uren aan een stuk in hetzelfde
lezen. Af en toe wordt er nog eens ge-vier-op-een-rij-t, maar ook dat verliest z'n charmes na de duizendste keer,
zelfs nadat je een aantal variaties op het spel bent gaan uitproberen. Over gisteren valt er dus niet zoveel te
vertellen. Vannacht zijn we dan naar hier gekomen en het ziet er naar uit dat we hier ook de ganse nacht zullen
blijven. Het uur van vertrek is weer maar eens aan het opschuiven en aan het opschuiven. Misschien vannamiddag,
misschien vanavond, misschien morgen. Ze houden je hier wel warm die Russen. Vanochtend zijn we hier dan een
wandelingetje gaan maken. Mooie omgeving hier. Weerom een dorpje dat alleen maar via het water bereikbaar is. Om de
zoveel tijd komt hier de "Kometa" langs, een vleugelboot die de verschillende dorpjes langs het meer aandoet. Toen
we vanmiddag van ons wandelingetje terugkwamen en aanstalten maakten om terug aan boord te gaan, kwamen er drie
meisjes op ons af die ons beleefd doch met klem verzochten om met hen op de foto te staan. Hup, drie gniffelende
meiden aan boord en een kiekje. Vannamiddag zijn we, Jeffrey, Rob, Kristof en ik, uit pure verveling dan nog maar
eens op wandel gegaan. We ontmoetten Vitalji en zijn vriend, die we op de wandeling vanochtend al waren tegengekomen
toen ze de vis die ze net hadden gevangen uit hun netten aan het prutsen waren. Hij nodigde ons uit in zijn huis,
we dronken een biertje en babbelden over waar we zoal mee bezig waren. Vitalji is bioloog, vandaar de vissen, en
woont hier met zijn vrouw Lena en zijn twee kinderen: Anja en Vitalji Jr.. En vermits appels niet ver van bomen
vallen stond de kleine Anja binnen de kortste keren met een bokaal voor onze neus waar ze een vierpotig insect
uithaalde. "Disz isz, eeeeeuuhhh, GRASHOPPER !". "But Anja, shouldn't it have six legs?" vroeg ik terwijl ze het wriemelende beestje voor onze neuzen liet passeren. En een vreselijk guitige lach verscheen op haar snoet toen ze zei: "Yes, eeeeeuhh, little egzperiment". 
Vooraleer we terugkeerden richting Vereshagin, kregen we van Lena nog een pin met het schildwapen van Irkutsk.
Anja leidde ons nog rond in het Baikalmuseum van haar vader, in keurig Engels trouwens. Even later toonde ze ook
het aquarium met enkele van "haar" vissen die ze uiteraard ook allemaal bij naam kende. Ondertussen kwam de zon er
al iets enthousiaster door en kwam het avondeten eraan. Voor de veiligheid keerden we dus maar terug naar het schip,
dat trouwens voor de zesde keer van pier was veranderd omdat het de weg blokkeerde voor de kleine jachtjes die
wilden aanmeren. De eerste keer toen we de Vereshagin doodleuk zagen wegstomen terwijl wij stomverbaasd aan wal
stonden toe te kijken, was het wel even slikken. Terwijl deze tekst getikt wordt wachten we dus op het avondeten,
in fact, het wordt net aangekondigd, en op de info of we al dan niet vanavond vertrekken. Er is namelijk een feestje
hier in het dorp, en waarom niet fuiven voor de vierde keer op rij? Misschien omdat ik sinds vannacht met een lichte
verkoudheid zit en ik me vanmorgen een klein beetje koortsachtig voelde. Joerg vertrok al met fikse hoestbuien en
koorts, Anton ligt op dit moment met koorts in bed. Laten we hopen dat ik niet de volgende wordt. De
vitaminepilletjes en de afebryl werden al aangesproken.
.: Hmm! Sjoekroet! :. 
Gisterenavond zijn we dan toch uitgevaren. Lekker vroeg naar bed en vreselijk lang uitslapen hebben de verkoudheid
blijkbaar een beetje het hoofd doen bieden, hoewel mijn neus nog steeds in de gekende toestand verkeert. We, maar
ze zijn zo vriendelijk geweest om mij daar dezekeer tussenuit te laten, draaien mee in de nachtshift voor de
sidescansonar. Voor de rest valt er uiterst weinig te beleven. Het leven bestaat hier uit, slapen, eten, vier op
een rij spelen, lezen en voor de rokers af en toe nog een pafke doen. Professor Tist en Kristof zijn zowat de
enigen die wetenschappelijk werk aan het verrichten zijn. Veel van die eerdergenoemde dingen gebeuren bijna
verplicht binnen omdat het weer wel heel rustig is, maar grijs en koud. Even een kleurtje op doen zit er dus niet
echt bij. Mijn kleurtje begint er trouwens al duchtig af te vallen. De enige gebeurtenis het vermelden waard, was
het bezoekje van de Titov, het collega-schip van de Vereshagin zeg maar. Blijkbaar om onze kapitein af te halen.
Wij slepen de sidescansonar, dus stoppen zat er niet echt in, al varende langszij dan maar en dat ging niet zonder
slag of stoot. We werden enkele keren zachtaardig geramd door de Titov die ei zo na een katrol verloor dankzij het
innig contact, de kapitein verwisselde van schuit en er werd wat in het Russisch over en't weer geschreeuwd en de
Titov maakte linksomkeert. Daarna ben ik het stukje van vandaag van mijn chocoladekalender gaan breken. Je moet ten
eerste weten dat mijn lat Cote d'Or even ver weggestopt zit als mijn fototoestel en ten tweede heb ik in 't begin
van de campagne de zaak zover opgeknabbeld dat er nu nog per dag ��n stukje chocolade overblijft. Crusoe trekt
streepjes, ik knabbel de chocoladedagen weg.
-letterlijk vijf voor twaalf Twee porties kolen de verkeerde kant op. Ik heb het toilet nog net gehaald, mijn kajuitgenoot Kristof heeft het zaakje noodgedwongen overboord moeten kieperen. En het had ons nog zo gesmaakt eerder vanavond. "Hmmm sjoekroet !" zeiden we nog tegen elkaar toen bij het avond eten de dampende borden door het doorgeefluik kwamen. Jawarempel, kolen met vlees dat niet gelijkstond aan kip of corned beaf, iets dat we nog nooit gegeten hadden en het smaakte nog ook. Tot daarnet. Ik dacht eerst dat het mijn verkoudheid was die me parten speelde, maar toen het om elf uur teveel werd ben ik toch maar een motilliumtabletje gaan doorspoelen. Instant reactie van mijn maag, maar niet voor lang. Om kwart voor twaalf werkte mijn slokdarm de verkeerde kant op. Toen ik de deur van het toilet even later terug opende, strompelde Kristof als een zombie terug binnen, we wisselden gevoelens uit. Zichzelf strontbezopen drinken, mannen bepotelen, vraag maar aan mezelf, ik heb haar moeten wegduwen op een van onze fuifjes. God ja, dat had ik niet vermeld, maar die keukendame werkt zicht toch zo uit de naad voor ons dacht ik toen. Maar nu werd het letterlijk en figuurlijk tijd om mijn gal uit te spuwen. De herinneringen aan de brokken- respectievelijk sliertenpap die we de laatste dagen voorgeschoteld kregen en die telkens op mijn maag bleven liggen voor twee dagen, komen me terug teboven. Professor Tist wees me er vandaag nog op, toen ik mijn middagmaal oversloeg, dat ik in't begin van de campagne nog relatief enthousiast was over het eten. En ja hij verzekerde mij ook dat ik van gedacht zou veranderen. Bij deze geef ik hem volledig gelijk. Ondertussen is de negen in het datumvakje van mijn horloge verschenen. Nog vier dagen en we zijn verlost van dit letterlijk voorgekauwde voer. Mijn God wat snak ik naar een krokantgebakken baguette met verse groenten en kaas. En op dit moment zit ik te rillen in het labo. Welja het is hier koud, maar de slok water die ik daarnet nam na de braakpartij, pardon my French, werd in mijn mond langs alle kanten geabsorbeerd. Het gevoel dat ik me kan herinneren van periodes met koorts. Mijn bed roept... Zelfde nacht, vijf voor drie. Binnen vijf minuten begint mijn shift. Welja, vanmorgen voelde ik mij duidelijk aan de betere hand dus beloofde ik terug mee te draaien gedurende de nacht. Ondertussen ben ik al een tweede keer mijn maag gaan legen en besloot dan maar om wakker te blijven. Niet enkel door mijn rondtollende maag, maar ook vanwege onze kajuitdeur die me dit weer weigert in het slot te blijven. Gek word je ervan. Klik, iiiiip, donk...klik, iiip, donk...klik, iiiiip, donk. Kristof is net voor de derde keer de trap opgestormd. Als een apathische plant zat ik in de stoel achterovergeleund tegen de muur. Met Massive Attack op de achtrgrond haalde Kristof het slechts tot aan de pompbak van het labo hier. Dit is walgelijk, dit is irreel, maar ik vrees dat het waar is.
.: Spirellipap :. 
We zijn terug onder de levenden. 9/8 volledig doorgebracht in de kajuit, en blijkbaar waren we niet de enigen. Twee
man van de commanda hadden het vlaggen en iedereen van het Belgische team kreeg min of meer te kampen met koorts en
of diarree. Grote Wim en Professor Tist waren vermoedelijk zowat de laatsten. Zij kregen de voorbije nacht de volle
lading. Voedselvergiftiging, hoogst waarschijnlijk door de salade die we die bewuste avond bij de al even bewuste
kolen kregen. OK, van alle kanten kwamen al waarschuwingen voor het eten van rauwe groenten, maar als je sinds een
week nog eens iets groens te bikken hebt gekregen, is het verdomd moeilijk om het te laten staan. Al het water dat
hier genuttigd wordt, al is het maar om je tanden te poetsen, is eerst gekookt. Wij vertrouwden er dus op dat het
water waarmee de groenten gespoeld werden ook gekookt zou geweest zijn. Rond acht uur gisterenavond waren we alweer
aangekomen in Listvyanka. De horrornacht was nog eens opgefleurd geweest door een vreselijke storm. Ik heb met de
moed der wanhoop, of was het de onmacht om van mijn stoel recht te komen, mijn shift tot vijf uur uitgezeten.
Kompleet onnozelgezenuwd door de deuren die in mijn buurt openbleven. Ieeeep....bonk....iiiieeeep....bonk....iiieeep...bonk. Ik besefte het niet, maar ik heb daar drie uur aan een stuk zitten kreperen op die aluminium kist. Geloof me, op zo'n moment begint een mens te overwegen om over boord te springen... In Listvyanka kwam Jan aan boord. De prof van de VUB die Jeffrey en Rob vergezelt. Ik voelde me op dat moment al veel beter en besloot het koortszweet van me af te douchen. Toen ik weer helemaal opgekikkerd het voordek opwandelde, wist Kristof me te vertellen dat Elena langs was gekomen. Gemist. Jammer. Toen we onder lang en luid getoeter van de Vereshagin buitenvaarden, konden we haar nog zien staan aan de havenkant. We hebben dan maar uitbundig met z'n allen gedag gezwaaid. Vanmiddag zat iedereen dan met een iet of wat halfbakken bek aan tafel. De meesten raakten niet verder dan een kom soep die bijna integraal de andere kant op het doorgeefluik terug binnenging. Het hoofdmenu bestond uit in stukken gehakt slachtafval van vermoedelijk kip vergezeld van, weeral spirelli's, tiens, we kregen nog nooit spirellipap 's morgens bedenk ik me zonet. De enkele durfals begonnen er met de moed der wanhoop aan te kluiven, maar niemand eindigde. Gelukkig is het weer volledig omgeslagen in de positieve zin. We kunnen dus weer lekker op het voordek genieten van een Club Med zonnetje op een spiegelglad meer.
.: Fladderbeesten met een ei :. 
Het aftellen is begonnen, vandaag missen we de zonsverduistering. Ik herinner mij dat ik op de FTI-beurs met iemand
van de sterrenwacht sprak. Hij zou er wel wat voor over hebben om op het Baikalmeer te zitten, zelfs tijdens de
zonsverduistering. Wel, hij mag het hebben. Het Baikalmeer begint gewoon het Baikalmeer te zijn, en het uitzicht
begint gewoon het dagelijkse uitzicht te zijn. Prachtig en al wat je wilt, maar de verveling begint toe te slaan.
Leuker nog is dat er ons twee hokjes zijn toegewezen en hoewel het buiten prachtig weer is (misschien een beetje
aan de frisse kant vandaag), heeft iedereen de neiging om lekker met z'n allen in dat ene hokje te gaan staan. Met
z'n zessen dus op een stekje van twee op vier. De ene stookt de ketel op voor thee, de andere steekt een pijp op en
de deur blijft lekker dicht. In elk van de kotjes staat er een PC. Daarstraks ben ik erin geslaagd om tien minuten
privacy te vinden voor het schrijven van mijn dagelijks stukje. Ik heb het daar nog nooit over gehad, maar het komt
vaak neer op momentmikken. Op dit moment is er weer een concentratie van volk in het ene kot alwaar er een
discussie aan de gang is gekomen. De kunst bestaat er enkel uit om dan even te wachten en je ervan te vergewissen
dat men diep genoeg in de discussie verwikkeld is. Dat was volgens mij het geval, dus ben ik er lekker vantussen
gemuisd in loop nu als een gek te tikken in het andere kot. Het wordt wachten op, ofwel het avondmaal of op het
moment waarop de discussie daar uitsterft, de koetjes en kalfjes bovenkomen en er op z'n minst een iemand uitgekeken
raakt op die beestjes. Binnen de kortste keren wordt er dan post gevat in het andere hok en de stroom is op gang.
Welja, dingen waarop een mens begint te letten op het moment dat slapen ongeveer de meest tijdrovende bezigheid is
waarbij je niet merkt dat de tijd voorbijgaat. Vandaag was mijn eerste dag in het tweede deel van de campagne dat
ik niet 's middags even onder de wol kroop (tot ten vroegste vier uur), en ik verveel me te-pletter. Op deze hele
godganse schuit is er nix anders te doen dan lezen (heb ik al gedaan), eten (als het daar tijd voor is) en slapen.
O ja, en motten tellen, het stikt hier van de motten. 'k Mis mijn "Ouwe Jasj". Heeldere kolonies zwartwitte
fladderbeesten die blijkbaar met een ei zitten. In ieder geval, als je er op trapt (als je bent uitgeteld
bijvoorbeeld) spetteren er enkele duizenden uit het achterlijf van die beesten. Diegenen die de telling overleefden,
zijn er blijkbaar in geslaagd om hun eitjes af te zetten in een soort stoffig nestje. Ondertussen wemelt het hier
dus van de babymotjes. Maar kom, je raakt hier dus zodanig verwikkeld in een steeds groter wordende spiraal van
nixdoenerij waardoor elk origineel idee om wat dan ook maar eens te gaan doen onherroepelijk wordt weggevaagd. U
kunt zich dus inbeelden hoe dierbaar mijn solomomentjes met het toetsenbord en de monitor zijn. En neen ik verdraag
het niet dat er iemand op mijn vingers loopt te kijken als ik aan het schrijven ben, zelfs al is het mijn bedoeling
om dit later aan iedereen te laten lezen die er ook maar om vraagt, op het moment dat het niet af is, is dit mijn
tekst. Heel dit gevoel van 'verveling alom' wordt nog eens lekker in de hand gewerkt door een vreselijke
zomer-snip-verkoudheid die van god weet waar is komen overwaaien. Elk jaar slaag ik er weer in om putje zomer met
een vreselijk verstopte neus rond te lopen. En dan herinner ik mij telkens weer de reclame van weet ik veel welke
neusdruppels: een pak koffie, keihard luchtdicht afgesloten met een grote schaar als verlossing. Knip, en het pak
koffie vult zicht heerlijk met gewoon lucht, helemaal ontspannen vrij ademend. Als ik mijn mond dichthoud voel ik
me net dat pak koffie en ik blijf maar wachten op die schaar. Ik heb wel neusdruppels bij hoor, maar het bereik
van dat goedje is ondertussen gereduceerd tot hoogstens een uurtje en de zaak is weer onherroepelijk dichtgeslibd.
Vannacht dus ook geen oog dicht gedaan. Het had geen haar gescheeld of we hadden vandaag ook onze sparker
installatie kunnen uitladen. Net nu ik al stilaan begonnen was met het inladen van onze kisten en het nakijken van
de paklijsten. Reden, de motor van de winch voor de sidescan sonar heeft het begeven. Doorgebrand, dead, kaputtski.
Probleempje, op dit moment hangt die sonarvis aan ongeveer twee kilometer kabel achter het schip in de dieperik te
zwemmen. We zijn dus gedoemd om te blijven varen in wateren die diep genoeg zijn, anders rammen we een paar
honderdduizendjes aan apparatuur de meerbodem in. Er werd al een nieuwe motor besteld omdat het team van de VUB nog
een winch nodig heeft voor het volgende deel van de campagne, maar uiteraard moeten we nog op dat ding wachten in
Russische stijl, en zal het uiteraard niet tot aan boord vliegen. Er wordt dus nog lekker gezocht naar een oplossing
om de sonar boven te krijgen.
.: Ik ga op reis en ik neem mee.. :.
.: Weg van de Vereshagin :. 
't Is achter de rug. Die zonsopgang gisterenmorgen is er niet van gekomen, de lucht was veel te betrokken daarvoor.
Tot een stuk in de middag heb ik dan in mijn bed gelegen en toen ik wakker werd, merkte ik dat mijn maag en
darmstelsel toch nog niet helemaal in orde was. Een beetje versuft nog door de koorts die wat nazinderde, het
zeurende gevoel in mijn maag en het geblubber in mijn darmen, ben ik dan maar begonnen aan het inpakken van al ons
materiaal. De mensen van St. Petersburg hebben er nog een vodkafuifje tegenaangegooid ter gelegenheid van de goede
afloop (met behulp van ��n van de viswinches hebben ze hun sonar dan toch binnengekregen). Weer de thee overgeslaan
en zowat om acht uur mijn bed ingetrokken, zodat de dag van vanaag er snel aan zou komen. Kisten van het schip
gehesen en op de vrachtwagen gekwakt. Rugzak gepakt. Keurig om 9 uur stond onze bus klaar om richting weg van de
Vereshagin te bollen. Het vertrek werd uiteraard nog wat uitgesteld door wat "gete ...
.: Biefstuk Friet :. Na de landing in Brussel heb ik puur voor het genot van de organisatie de tein genomen tot Brussel, in Brussel de trein genomen tot Leuven, de bus genomen van 't station tot thuis. De treinen hadden stroom, de bussen hadden diesel, uren van aankomst en vertrek zijn geen geheim en jawarempel ze kloppen nog ook! En als ik thuis binnenkwam: BIEFSTUK FRIET !!! Terug naar af |
 |
.: EiNdE :. Tekst en Foto's: (c) 2003 Wim Cresens |  |
